UYANIŞ
Dönüp bakmalı içine, koparıp atmalı tüm soruları.
Sarılmamış yaralarım var benim.
Bir çocuk edasında, yalnız ve sessiz.
Her tetiklenişinde akan öfke nöbetleri.
Bağırmaktan yorulmuş iç sesim, kimsesiz.
Uyanmakla uyumak arası gidiş gelişler.
Kör bir yanına tutulmuş , dokunsuz eller.
Bir çiçek açışı kadar narin.
Solgun tenine dem vuran bedenler.
Her "hadi" dediğimde, yalancı sözcükler.
Kandırırcasına, yoklar yüreğimi.
Kendimle başbaşa kalmak lazım.
Bulmak adına sorularımın gerçeğini.
Tepkiniz nedir?