Yaşa Ama Nefes Alma

Sizin hiç canınız yana yana birinden vazgeçtiniz mi? Onu çok severken gittiniz mi? Ya da o sizi istemedi mi hiç? Seninle olamayız, çünkü bende bittin dedi mi? Peki siz onu beklediniz mi? Beklemek çözüm mü? Okutmak çözüm mü? Herkes unutacaksın güçlü olacaksın diyor. Ama kimse içimdeki savaşı sormuyor, ben yazmadığım sürece yazan yok. Laf lafı gelince de değerlisin diyorlar, değerliysem niye zor günümde yanımda değilsiniz? İyi gün dostusunuz hepiniz. Kötü günlerim geçince geri geleceksiniz. Destek olmak için herkes geçecek diyor, ama geçmiyor. Geçse de yarası derinlerde kalıyor. Siz o gidince başka birini sevmemeye yemin ettiniz mi hiç? Etmediniz. Hepiniz sadece geçecek diyorsunuz, o hayalleri bilmeden, umutları, duaları, sabah kalktığım gibi onun mesajına bakmalarımı. Bilmiyorsunuz, bilemezsiniz. Peki hiç ona kendinizi engellemesini söylediniz mi? Ona engelle diye yalvardınız mı? Onun da canı yanıyor ister istemez. Ama o benden daha iyi oyuncu sanki; hiç üzülmüyormuş, ağlamıyormuş, canı yanmıyormuş gibi yapıyor. Bir insan herşeyden, herkesten  uzaklaşmak ister mi? Ya da ölmek? Her şey o kadar üst üste geliyor ki artık insanın dayanacak gücü bilene kalmıyor. İnsanlara yalan söylemek, bu ara yaptığım en iyi şey haline geldi, nasılsın? Diyenlere iyi ya da ne sen sor ne de ben anlatayım diyorum. Zaman beni sadece bataklığa çekiyor. Ben onunla olan dualarımı, bir başkasıyla mutlu olsun diye ediyorum. Bunu kimse anlayamaz, canınız yana yana gittiğiniz oldu mu? Kalbinizin titrediği, sakarlıklarınız, odalara kapanmalarınız, yemeği bile zar zor yediğiniz. Gecelerce, günlerce ağladığınız. Peki ya birini ölesiye sevdiğiniz sonra da gitmesi? Yaşa ama nefes alma. Dedi sanki.