YOKLUĞUNDA
Sadece seninle aynı dağdık, aynı gökyüzü,aynı deniz, aynı hava aynı su.
YOKLUĞUNDA
Nice insanlar geldi yeryüzüne
Hiç biri aynı değildi bir ötekinden
Niceleri isimsiz yaşadı
Bilmedi kimseler varlığını
Niceleri kendi güzelliğinde boğulup gitti
Niceleri dili kadar bildiği ile edebiyle yaşadı
Niceleri bilmediği kadar edepsizce.
Ne kelimeler yetti insanı tanımlamaya
Ne de dil bu açığı kapatabildi.
Evet kimseyle aynı değildik aslında.
Sadece seninle aynı dağdık,
Aynı gökyüzü,aynı deniz, aynı hava ,aynı su
Sadece nefsimizin altında kalanlar kadar noksan
İrademizin üzerine katabildiklerimiz kadar çoktuk
Ne çok yaşamlar sığmış yeryüzünde benim iklimime
Hiç biri senin kadar yara açmadı inan benliğimde.
Hiç birinin yaşamı benzemedi
Senin hayatıma hayat
Nefesime nefes ve canıma can katışına.
Yokluğunda hapsoldu bedenim
Çöktüm çöktüm
Çöktüm ama sen yükselttin.
Varlığında verdiklerin, açıldıkça örtmelerin
Ve her zaman yol gôstermelerin
Bak ayakta bıraktı beni.
Yokluğunda tükendim,
Tükendikçe yenilendim.
Sendin benim gerçek sevenim, sevdikçe diriltenim.
Yokluğunda bilendim, bilendim
Bilendikçe yaşama yenilmedim.
Çünkü sendin benim tek direncim, sabredenim.
Şimdi sen uzaklarda
Başka bir dünyaya yol alırken annem
Yokluğunda arsızca yaşayan
Bir ruhum ve bedenim artık ben....
Müzeyyen
Tepkiniz nedir?