730 Gün Sonra

Evden çıktığımda, saate bile bakmaya gerek duymamıştım. O evi onlara vermeyecektim, ailesiyle mutlu, mesut olsun ama benden uzak olsun. Birini kalbinizden atabilir misiniz hemen? Ben atamıyorum, ya da beceremiyorum desem daha doğru, herkesin en az bir yalanı vardır. 'Gitmeyeceğim' diyenler, sözler ve yeminler verenler nerede? Kimse yok bunu en başından bilmemiz gerekiyordu. Çünkü; doğarken kimse yanımızda değildi, annemiz dışında. Herkes gidici bu hayatta biz bilene, ama yalan söyleyip de gidenler daha da farklı. Hayatta hep mutlu olmak isteyipte olamayanlar vardır, mutlu olamazlar çünkü; bir kişinin ahı varsa üzerlerinde mutlu olmak değil, o şeyi yaşamadan ölmezler. Hayatta bazı zamanlar vardır hep o anda kalmak istersiniz, bitsin istemezsiniz. Ama şunu unutuyoruz; kaderimizde olmayan birini, hayatımızda tutmaya devam edersek daha da üzülüp, yıpranacağız. Belki de gitmeleri gerekiyor, sonsuza kadar mutluluk yokmuş bu hayatta bugün bana bunu gösterdi Aras. Ahımı da aldı, size hayaller kurdurup giden birini bir başkasıyla o hayali kurmuş olduğunu görünce ne hissedersiniz? Biraz empati yapın ve benim ne hissettiğimi anlayın. Ben bir şeyden çok emin oldum, ben Aras kadar kimseyi sevmedim ve bu çok  can yakıcı. Gözlerine bakıyorsunuz, o sevdiğiniz, bakmaya kıyamadığınız gözleri bir başkasına bakıyor, sizi bile bile görmüyor. Bazen beklemek de çözüm değilmiş, 17 531,6255 saat bekledim, sonra bir gün karşıma çıktı. Karısı ve iki çocuğuyla, düşünsenize; sizinle ismini düşündüğü çocuğun ismini başka biriyle olan çocuğunun ismine koymuş. Hayat cidden çok tuhaf, siz belki her gün mutlusunuz ama bu mutluluk bir tek zenginlerde olur. Bizde o mutluluk ne arar? Bu hayat çok adilsiz, insan hak etmediği her şeyi yaşıyor, üstüne üstlük insanlar da menfaatçi. Kimse merhametiyle bir şey yapmıyor,  akıllarında sadece, 'benim çıkarım ne olur?' Sorusu oluyor. Kapıyı kilitledikten sonra arkamı dönmemle yerimde öylece kalmam bir oldu, kalbimin hızının arttığı gibi bedenim de titredi. Görmüyor, duymuyor kimse ve o benimle, aklımdan çıkardığım bir şeyle oda evli. Gözlerimi gözlerinden kaçırdım, bunu bize yapan oydu, mutluluğunuzu bozan, başkasıyla evlenen, iki çocuğu olan oydu ama ben hala o güzel gözlerinden kaçamıyordum, ölümden korkuyorlar oysa ki; Aras'tan ayrılmanın acısını bilmiyorlar.

Bir insan bir kere doğumaz ya da ölmez. İnsanlar bir çok kez yeniden doğar, birini severken yeniden doğumaktır ve insanlar bir çok kez ölürler, sevdikleri kişinin onu bırakıp gittiğinde. Ben Arasla doğudum ve öldüm, ölmeden önce; mutlu oldum, heyecanlandım, hayaller kurdum ve sayamayacağım kadar şey oldu ama sonunda öldüm. Bir insan katiline tekrar tekrar aşık olur mu? Ben oluyordum. Tekrar tekrar beni öldürdüğünü unutup, her şeyi unutup gözlerine bakınca yine aşık oluyorum ve kaçamıyorum gözlerinden.