Başımın Abus Ağrıları

Başımın abus ağrıları;

Başım ağrıyor. kendimi kaybediyorum çokça kelimelerin, manaların, suskunlukların ortasında buluyorum kendimi. Kayıp bir şekilde, çok kızıyorum kendime ama yine de bahaneler türeniyor kafamda. kendimi temize çıkarma konusunda. Onlarca rota çiziyorum her bir diyara ufka bakıp tüm ciğerimi dolduruyorum şişiriyorum coşkuyla bağırıyorum yelkenler fora tüm gaz ileri bunları söylerken Kıyıya vurmuş bir gemiden ölü tayfalara seslendiğimi unutuyorum. Yol alamadıkça da küçülüyorum sırasıyla ciğerim sönüyor omuzlarım düşüyor elimdeki pusula manasını kaybediyor yüzümü döküp oturuyorum ufka karşı oturuyorum. Sadece adaleti sorguluyorum sonra hayatın yüzme bilmeyen insanlara verdiği o koca gemileri kıyıya vurmuş bir sandaldan izliyorum. Hemde denize aşıkken. Adaleti işte sadece o an düşünebiliyorum. Haksızlığa uğradığımı düşünürken haklıyım çünkü ben her şeyden memnunken başkalarını dert etmekle meşgul olamıyorum kendi çıkarım uğruna adaleti yaratıyorum. işte o zaman adaletinde bir anlamı kalmıyor. herkese hak ettiğini veren bir tanrıya inanıyorum, ama kendi kusurumu hakkettiğim kötülüğün sebebini bir türlü çözemiyorum. ve bu kez, var edenin adaletini sorgulamaya başlıyorum. Yanlış yoldayım farkındayım ama ne dediğimi gayet iyi biliyorum. Beni savunmayan herkesi inkar ettiğim için bende vasat bir insan oluyorum...