Ben Daha Çok Küçüğüm

Bir, iki, üç...

Bir güz daha geçti.

Dört, beş, altı...

Bir yaz daha sona erdi. 

Ben büyüdüm ama ruhum çocuk olmak istiyorum diye feryat ediyor. 

Elindeki bebek ile saf bakışlarımı odamdaki dolapta gezdiriyorum.

Daha o dolap ne güçlük ile kazanıp alındığını hesap yapacak bilincinde değilim. 

Altı, yedi, sekiz...

Büyüyorum daha büyümek ne demek bilmiyorum.

Üstüme fazla yük biniyor. 

Sorumluluğum artıyor...

Bunu istiyormuyum diye kimse sormuyor. 

Oysaki ben daha oyuncak bardağıma su koyup kahve içiyorum. 

Büyümek istemiyorum fakat etrafım büyükmüşüm gibi davranıyor...

Nasıl yani? Ben artık büyükmüyüm.

Dokuz ve on...

Üstümdeki ağırlık beni boğuyor.

Annem artık benimle olgun biri ile konuşuyormuş gibi konuşuyor...

Onu anlamak istemiyorum. Dediği şeyleri duymak istemiyorum.

Hayatın bu yükünü istemiyorum.

Ben bu yükü kaldırmak için çok küçüğüm.

Kimse kabul etmesede ben daha çok küçüğüm...