Çorapsız Uyuma, Ayakların Üşür

Sen iyi değilsin diye, kendi iyi olmayışımı karanlık bir gölgenin ardına gizledim. Hoş, senin beni hapis etmek için yarattığın karanlıkta gözükmüyordu bu gölge, işime geliyordu gizlemek konusunda kötü oluşumu.  

Ama sonra sen, ben tam hapis olduğum karanlıkta geceye ay gibi yükselmişken, güneşi istediğini söyledin.  

Bana gelip, beni yok etmek istemediğini söylerken, ay olduğumu bile bile gözlerime bakarak güneşi istediğini söyledin.  

Ay olan ben, senin için kendimi yitirdim, güneş oldum. Ne zordur sen bilir misin, insanın kendini bulduktan sonraki yitirişini, üstelik bunu bir başkası için istemeyerek yapmasını?  

Bilmezsin, bilemezsin. En azından benden sonrası için, bilmediğine eminim. Çünkü ben hep kendin ol istedim, hiç yitirme istedim kendini; benim içinde olsa... O bencilliği yapamam ne sana ne de bir başkasına; her ne kadar senin yokluğun ve varlığın, başkalarının yokluğunu değiştirmeyecek olsa da.  

Güneş oldum, gündüzü doğurdum. Gölgem göründü... Gölgem gözlerinin önüne tüm sırlarıyla serildi, kollarını sana uzattı sarıl diye.  

Sen ise umursamadın. Benim dokunamadığım gölgemi kırdın, parçaladın. Tüm parçalar sanki güneşin ışığında yanmış da kül olmuş gibi ayaklarının altında ezildi kaldı.  

Bu sefer de bana, beni umursadığını benden gizleyeceğini söyledin. Yani bana dolaylı yoldan beni umursamayacağını söyledin.  

Yutkundum.  

Gözlerimde hissettiğim yaşları tavana kaldırdığım kafamla geri gönderdim.  

Sesimi çıkarmadım...  

Ne dediysen yaptım...  

Ama sonra gördüm ki, senin dediklerin ile yaptıkların birbirlerini tutmuyor. Hep bir ikilemde kalıyorsun, beni öldürüyorsun o ikilemde.  

Öldüm... Öldüm... Ve dirildim.  

Nasıl oldu bilmem ama dirildim.  

İçimdeki bize dair söndürmemek için ağlamadığım umutlardan mı yoksa başka bir şeyden mi bilmiyorum sevgili ama dirildim.  

Belki de sadece dirildiğimi sanmışımdır, hala ölüyümdür?  

Sen bilirsin, sen beni hep görürsün çünkü. Sadece görmezden gelirsin...  

Sonra nasıl oldu bilinmez, biz iyi olduk sevgili.  

Senin beni onca parçalamana, onca yitirmene rağmen, biz yine iyi olduk sevgili. 

Söylesene, geçmişi her gün tekrar tekrar yaşayan ben, senin bu kırıklarını nasıl umutların altına saklamayı başarıyorum?  

Biliyorsun değil mi, bunu da biliyorsun? Ama görmezden geliyorsun işte...  

Gelmesen sevgili? Beni görmezden gelmesen?  

Bu sayede bende kendimi mezarımın başında çiçek ekerken, senin mezarıma arkanı dönmüş gidiyor olduğunu hissetmem.  

Ah sevgili ah! 

Beni sana sevgilim diyemeyecek kadar yaraladın ya, bende sana seni seviyorum yerine, “Çorapsız uyuma, ayakların üşür,” derim, senin dilinde seni seviyorum olacak şekilde.  

Sen bıraktın bana, “Çorapsız uyuma, ayakların üşür,” demeyi, yani seni seviyorum demeyi. Ne olacak, senin demediğin tüm sevgi itiraflarını ben derim, dilime yapışmaz...