Düşün ama boğulma
Sonsuz mavilik karşısında oturuyorum...
Sonsuz mavilik karşısında oturuyorum. Kulaklarımda dalgaların kayalara çarpma sesi… düşüncelerimle baş edemediğim şu günlerde kendimi bu sahile atıverdim. Sanki o sonsuz denizin ortasında tek başıma kaldım da, çırpındıkça batıyormuş gibi hissediyorum. Çırpınıp duran benim,düşünecelerimle boğuşuyorum ve çırpındıkça o derinlik beni içine çekiyor… ve kayboluyorum sonsuzlukta. Sanki hiç olmamışım gibi, dünyaya gelmemişim gibi, yaşamaşım gibi ,düşünmemişim gibi , yıpratmamışım gibi, en çok da yıkılmamışım gibi .
Tepkiniz nedir?