HOŞCAKAL CENNET

HOŞÇAKAL CENNET

O gece ilk defa sabaha karşı içimde derin bir ıssızlık, kimsesizlikle aniden uyanmış;  Parmak uçlarımda sanki biri görse kızacakmış gibi sessizce ağlamaların geldiği odaya doğru yürümeye başlamıştım. Kapı eşiğine varmadan öylece kalmış ne olduğunu anlamak istercesine babamın gözlerinin en derinine bakmıştım. İçimden geçen binbir düşünce , boğazıma düğümlenmiş olan o kelimelerle, sadece bakıyordum. Babam gözlerini kaçırmış başını öne eğip beni görmezden gelmişti. Odayı süzerken bana doğru gelmekte olan ablamı bile farketmemis hala ısrarla babamın gözlerini bulmaya çalışırken ablamın boynuma sarılıp beni neden odadan uzaklaştırmaya çalıştığını anlamamıştım. İşte o gün ben çok üşüdüm içimdeki ürperti bir türlü geçmiyor; bedenim engel olamadığım bir şekilde titriyordu. Sadece üşüyordum...

Evin içinde annemi aramış olanları sadece onun açıklayabilecegini düşünerek bir oyana bir bu yana ama o odaya hiç girmeden aradım. Kaç zaman geçti öylece ; geçen dakikalar mı yoksa saatler miydi ? Bilmiyorum; ama hayatım boyunca yaşadığım en uzun gecenin o olacağına adım gibi emindim. Sonunda yorulmuş odamda pencerenin dibine çökmüş öylece dışarıyı izliyordum. Pencerinin önünden geçenler hayal miydi yoksa gerçek miydi ? Ne zaman sabah olmuş? duyduğum bu sesler de neyin nesi? 

Ben o sabah hiçbir şey bilmiyordum...

Gelenleri sanki tanıyor ama aksi gibi de hatırlamıyordum. Ben o gün annemi bulamadığım için herkese herşeye yabancıydım. Birden gözüme çarptı neydi o taşıdıkları? yok, hayır!! bizim evimize doğru geliyor olamazlardı. Vücudum da hissedemedigim bütün kaslara rağmen koşmaya başladım. Sonuda o odanın kapısından herkesi bir kenara savurup girmiştim. Hiçbir ses duymuyor sadece ilerliyordum. Saçımda annemin ördüğü dünden kalma örgüler geldi aklıma. Elimi attım saçıma hala duruyordu. Sonunda ulaştım. Koltuğun üstünde duran sanki beyaz ama aslında kapkara örtüyü babamın elimi tutmaya çalışmasına rağmen sıyrılıp açtım. Kaç kere ölebilir bir insan bilmiyorum ben o gün öldüm!!! Sandım ki Cennet kaydı ayaklarımın altından. Yere düşerken elim annemin elini tutmuş güç bulmuş gibi orda durmuştu. Sanki annem son kez elimi tutmuş 'Dik dur kızım sen güçlü olansın! ' demişti. Uyur uyanık bir zaman dilimiydi hatırladığım ondan sonrası. Kabul edemedim annemin o kafese konulmasını anlatamadım babama, annem karanlıktan nasıl korktuğunu. ''Affetme beni ne olur." Çekip alamadım seni ellerinden herkes bir olmuş gibi tek yaptıkları beni sıkı sıkı tutmaları. Ulaşamadım sana! Yaklastırmadılar beni o çukura ellerimden tuttular annem açamadım üstüne atılan toprakları. Ablama yalvardım ne olur çıkaralım annemi diye ordan; sevmez bilirsin küçük canlıları. Bir keresinde elimde küçücük bir solucanla geldiydim yanına hani, çığlık çığlığa kaçışına gülmüştüm. Özür dilerim annem. Sen gel ben sadece sevdiğin kelebekler olur uçarım. Rüyalarıma gel ne olur korkarım unutmaktan yüzünü. Resimler kokmuyor annem orda koklayayım o cennet kokunu. Saçımda ki örgüler bozuldu annem ...