Işık

Dünya üzerinde ne güzel durur beyaz kefen.
Şimdi dağlarımın yeşil etekleri kadar temiz misin?
Söyle sarılsam kirletebilir misin?
Seması kadar cazibeli ve zirvesi kadar gizemli.
Kuşlara bu kadar yakınken hala hissediyorsam zincirlerimi,
Özgürlüğü aramamalıyız mı gökyüzünde?
Göz alabildiğince güzelliği geride mi bırakmalıyım?

Duvarlar kadar dürüst.
Kapanan ışıklarla açılır perdeleri tavandan tiyatrolar.
İki tutam hüzmenin yönetmenliğinde cılız gölgelerin oynadığı oyunlar.
Sessizlikleri kadar dürüst.
Ufak söylemlerin anlattığı büyük hayaller.
Gün gelir gayretlerim yaşlarımı sevmezler.
Acı bir melodinin getirdiği tatlı tebessüme akan tek damla sel kadar dürüst.

Distopyada parmaklıklar sağlam mıdır?
Topraklarım hapishaneyken bedenime , ne kadar kaçabilirim şiirlerle?
O çocuktan miras kabuslar , asırlara karşı koyabilecek kadar zamansız mıdır?
Besbelli , kan çanağı gözlerimin gördüğü benden biri.
Her gece yalnızlığıma sarılırken beliriyor bütün duvarlar , parmaklıklar.
Bu zindana gün ışığını haram kılmışlar.

Gökyüzünde asaleti , yeryüzünde esareti tattım.
Her gece keşfettiğim yeni karanlık köşeler.
Hangi yalanları rüya dünyalarını süsler?
Bilmeseler de ruh , rayların kenarından  ölüm trenini bekler.
Özler ve yolunu gözler , geçmiş zor günlerde tecelli etmemiş adaletin.
Günün sonunda gene kendimle şiirlerde buluştum.
Sanırım adımı dahi unuttum.

Kendim ile iki yabancı , yürüdüğümüz bir uzun acı yolu.
Kara toprak meleği kabul ettiğinde ciğerlerimde bir zehir dönecek.
Bir gün gelecek boşluğa düşmesine göz yumduğum yarınların sonu.
Nasıl olacak?
Her hayalperest düşlerinin bedelini ödeyecek.

Kirli ağızlardan bir kaç paçavra.
Kan mürekkebe teslim kalemden bir dizi kelam.
Ölümle doğmuş dedelerin torunlarına huzur haram.
Döne döne savaşan aslana zincirleri ne büyük zarar.
Toprağımda şu şiirler günah.
Korku hükmünde sanat tehlikeli karar.
Sonunda parmaklıklar cılız ışık arasından karanlığa aydınlığı karalar.
Her gece şiirlere sarılırken beliriyor bütün duvarlar , parmaklıklar.
Bu zindana gün ışığını haram kılmışlar.