Kafamın İçi

Kendimi bozuk bir sokak lambası gibi hissediyorum. Böyle bir karanlık saçarken bir aydınlık saçıyorum. Karanlık tarafımı hep, heveslendim ve yapamadığım her şey. Aydinlik tarafım ise, her şeyi layıkıyla yaptığım. Kendimi gerekli ve gereksiz olmaksızın her şeye benzetiyorum, bu bir yandan iyiyken diğer taraftan da fazlasıyla tuhafıma gidiyor. Bazende kendimi, karanlık yollar gibi hissediyorum. Ben karanlığım ve herkes, her şey kapkara, hiç aydınlık olmamasına rağmen kendimi orada iyi hissediyorum. Tabiki bunlar hayal dünyamda, gerçekte ise karanlıktan korkarım. Karanlık; sonsuz ve edebi gibime geliyor gerçek hayattayken ama hayal dünyamda öyle değil. Orada karanlık, kaçış yoluymuş, gizli bir sığınak gibi.