Kıyamet Günlükleri- Hayat

Hayat, ne acımasız kelime ama.

Hayat adı altında korkutucu gerçekler vardı oysa. Sadece bir defa hayata geliyoruz dediler, yok ettiler her şeyi. Hayat bu dediler, gerçekleri sildiler. Hayatta kalmak içindi dediler, birbirlerini yok ettiler...

Geriye ne kaldı ki zaten... Sonsuz karanlıkta cayır cayır yanmak belki. Nereden geliyordu bu güven?

Gerçeklikten kaçmak mıydı bu yoksa? 

Dünya parçalarına ayrılırken kendini korumaya çalışmak mıydı?

Öyle olabilir miydi? Varlığını korumak için iftira atacak birisi olabilir mi? Karanlığa teslim olacak kadar korkutucu muydu yok oluş?

Oysa soğuktu karanlık, insanın tüm varlığını sömürürdü. Kıyamet kopsa dahi karanlık en büyük yokluk simgesiydi.

Ne ironik ama, yok olmaktan kaçarken yokluğa sığınmak. İnsanlığın varlığı da bir o kadar ironikti. Yok ettiklerinden var olmuşlardı çünkü.

Hayat her geçen gün daha da değersizleşirken insanlığın sonunun gelmesi kaçınılmaz değil miydi?

-Kıyamet Günlükleri