ARAF’A HOŞGELDİN…

Yaptıklarının “farkında değildir canım, yoksa yapar mıydı?” Dediğim herkes,

Aslında  her şeyin farkındaydı.

Sadece ben, bu denli canımı acıtabileceklerinin farkında değilmişim.

Kendini ifade etmek ile, terbiye sınırı arasındaki o ince çizgide buldum hep kendimi…

Kime, duygularımı-öfkemi-kırgınlığımı ifade etmeye çalışsam, ki üslupsuzluk asla etmem,

O çizgi ile sınırlandırıldım…

Benim sınır ve çizgilerim kimsenin umurunda olmadı, ya da önemsenmedi,

Belkide bu önemsenmeme duygusu önemsetti bana bu durumu, bu denli.

Kötülüğün, yalnızca bir insanın canına kastetmek olmadığını, baskının, terbiyesizliğin, hiddetin, provake etmenin de bir şiddet olduğunu anlamam çok uzun sürmüştü.

Sürekli olarak kendimi “yok, öyle demek istememiştir” cümleleri içersinde buldum.

Fakat tam da öyle denmek istenmişti.

Sınırlarıma saldırılıp, çizgilerim yağmalanmış, öz güven duygularım yerle bir edilmişti.

Nerede isyan edebileceğimi, neresinde “ yeteeerrrr” diye haykıracağımı düşünüyorlar herhalde diyordum-diyordun-diyorduk…

Ben, sen, o, bu farketmez herkes yaşamıştır mutlaka kendi ARAF’ını bu Dünyada.

Tüm bu kısır döngülerde farkına vardığım gerçek ise, bu durumumu “cennetten bir köşeymiş meğer, meğer ne kolaymış insanları suçlamak” dedirtircesine kaynar suları kafamdan aşaya döktü bir an için.

Herkesi affederek, yol vererek yüreğimdeki öfkesini salarak arınacağımı, huzur bulacağımı düşünüyor, hatta kişisel gelişim kitapları ve eğitimlerinin sonuçlarında, bunun yüzde yüz olacağını da biliyordum.

Ta ki bir gün, kendim ile olan savaşımı fark edene kadar…

Beynim, benliğim ve kalbim arasındaki bu amansız savaşta sürekli  olarak iç Dünyamın kayıplarını yaşıyor ve bunun sonucunu günün sonunda birilerine yıkmak düşüncesi ile rahatlıyordum…

Suçlanacak birilerini bulmak çok kolaymış meğer,

Kendi ARAF’ımın tanımı, yine kendi savaşım ile ilgili olabileceği ihtimalinin düşüncesi bile beni ürkütüyor doğrusu…

Bu döngünün kırılmasına “ANKA” uyanışı diyorum, silkelenerek uyanıyor, uyanık iken gördüğün o gaflet uykusundan uyanıyorsun diye…

Kendi benliğin, duyguların, mantığın arasında öyle bir savaş veriyorsun ki, kimse ile uğraşmaya, suçlamaya halin kalmıyor açıkçası, “eee herkes aynı, yine devam ediyor her şey, değişen ne ki sana güllük gülistan geliyor bu durum” dediğiniz bile oluyor, yani anlayacağınız “ Ağacın kurdu kendi içindedir” tıpkı insan gibi, dışarıdan kast edilmedikçe bir zarar gelmez, gelemez,

Biz istemediğimiz ve izin vermediğimiz sürece…

Bu senin ARAF’ın

ARAF’a hoşgeldin