Pehlivan Memet Efendi…

Emine ninemin anası daha yeni doğmuş.

Karaman Konyar’larda

Hacı sofu ailesi soyuymuş.

Türkmen obalarından,

İlk türkler boyuymuş,

Ne çare ortalık fena,

Göç onları da vurmuş.

Molla Ayşe idi onun adı,

Okuma yazma bilen nadir hanımlardandı.

Torunu kurtaracaktı bir gün bu vatanı.

Hissetmiş olacak ki, anasına yardım etti,

Toplarken otağı.

Büyük balkan göçü başlıyor şimdi…

Emine ninemin anası çocuk,

Molla Ayşe genç kız idi.

İkisininde anneleri kardeşti.

Daha göç ederken birbirini kaybetti.

Karamandan Konyar’lılar gitmekte,

Daha giderken bölündüler,

İkiye, üçe ve beşe,

Sofuzade’lerden Ayşe yerleşti Rumeli’ye,

Emine ninemin babası da

Edirne’nin bir köyüne.

Ninemin anası rica etti beyine,

“Bey aileme bir nâme yazalım” diye,

Koca dedemde üzülürdü zaten

Zevcesinin bu haline.

“Efendim biz yerleştik,

Zevcem, evlad-u ıyalim ile,

Sıhhat ve selametinizi diler,

Tezelden nâmemize cevap bekler,

Cenab-u Rabbil Alemin’e dualar ederiz”

Bekledi, bekledi ninemin anası,

Bir sene, üç sene bekledi,

Ne bir haber,

Ne de ailesinin herhangi bir üyesinden

“İyiyiz” bile dense razı olacağı

O mektup gelmedi,

Hiç gelmeyecekti.

Rumeli taraflarından Selanik’e yakın

Langaz’a yerleşti, Molla Ayşe ve ailesi.

Yeni doğmuştu, Zübeyde adında bebeği,

O da annesi gibi Molla oldu,

Okuma yazmayı hemen öğrendi.

Ali Rıza Efendi ile evlendi Zübeyde hanım,

İlk önce Mustafa doğdu,

Sonra iki de kız kardeşi oldu.

Makbule ile Naciye idi adları,

Naciye’yi verem, küçük yaşlarda aldı,

Yandı Zübeyde hanımın ciğeri yandı.

Ama geride iki evladı daha vardı.

Mustafa büğüyor,

Her şeyi öğrenmek istiyordu.

Bu durum etrafını epey zorluyordu,

“Asker olacağım ben” dedi,

Daha çocuk yaşında.

Hep birinci oldu, gittiği okullarda.

Mustafa Kemal yedi yaşlarındaymış,

Emine ninem doğduğunda.

Canından olduğunu bilmeden,

Dualar edecekti ona

Vatan kurtulduğunda.

Büyüdü Mustafa Kemal

Büyük bir komutan oldu.

Emine ninemde Koca Pehlivan Memet’e

Eş oldu. İriydi pehlivan Memet heybetliydi,

Savaşa gitmek en büyük dileğiydi,

Emir gelince Koca Memet’e,

Hemen gitti Çanakkale’ye,

Gözlerini kaybetmiş yanan bir camide,

Çünkü düşman, kundaklayıp

Vermiş ateşe,

Gözleri dumandan kör olmuş,

İnsanların feryadı diline lâl olmuş.

Eyy ! Koca Pehlivan Memet Efendi,

Gözlerini kaybeden Memet Efendi,

Şimdi üfler üç kurmalı kavalını,

Türkü yakar Maya Dağdan Aşrı,

Belli ki aklı, o yanan camide kaldı.

Emine ninem hiç bilmeden bağını,

Dualar etmiş Ata’mıza

Kurtarınca Vatan’ı,

Gözleri kör Pehlivan dedem de,

Ölene dek çalılıkta uyumuş,

Babannem de babama bunları

Hem ağlar, hem anlatırmış.

Evinin sundurmasına oturur,

Bir türkü tuttururmuş,

Gazi Pehlivan babam,

Kör Pehlivan babam.

Üç kurmalı kavalını, üfle Pehlivan babam,

Maya dağdan aşrı,

Zafer türküleri duyulsun,

Söyle Emine anama babam,

Artık rahat uyusun….

O günlerden ebediyete,

Cumhuriyet’i ilelebet müdafa etmeye

Gururla devam edeceğiz.

NE MUTLU TÜRKÜM DİYENE