Salıvermek Kökleri Özgürce

Bir saksının dibine ekiverdiler bizi. Haydi filizlenip çıkıveriin günyüzüne diye beklediler. Verdiler suyu boğarcasına. Boğulmadık çıktık, çok şükür yüzeye. Güneşi yedik haylice. Kah iyi geldi, kah kavrulduk. Büyümek için kavrulmaya katlanmak gerekliydi. Büyüdük büyümesine, hatta serpildik, savruldulk rüzgara kafa tuttuk. Çiçekler açtık rengarenk dışımızda. Özgürdür güya, bakarken göğe yapraklarımız. Hiç soran yok saksının dibini. Dibine kadardı köklerin yolu. Oysa salıvermek, yayılmak yok muydu alabildiğine toprağa. Ama sıkışıp kaldık, kıvrıldık kendi içimizde. Kvrıldıkça kavrulduk. Nasıl olsa verdik dallara, çiçeklere gücümüzü. Kimimiz yüzeyde görünen ile yetinip, sarpasardı habire. Kimimiz ise var gücüyle, azimle kırdı kabını ve uzandı özgürlüğe, içten içede olsa...