Son uyku

Parmak uçlarıma dokunuyor ölüm,

Bir anne yumuşaklığı var.

Eskiden korkardım ölümden,

Şimdi, nedense bir sıcaklığı var.

Hani sevmiyorum yaşamayı,

Uyanmayı,

Gülmeyi,

Sevmeyi,

Daha nice, birçok duyguyu.

Uzağım insanlardan,

Kendi halinde bir yolcuyum işte.

Yürüyorum, başım eğik yerde.

Muhattap olmuyorum, konuşmuyorum.

Neden?!

Çünkü ruhum çok önceden öldü,

Siz hiç gördünüz mü, 

Konuşan bir ölü.

Neşem yok,

Kendi hayatımın, sonbaharındayım.

Kendi zamanımın, son safındayım.

Bundan öte yol yok,

Anla işte,

Çok yorgunum;

Yatırın son uykuma,

Bir daha hiç kalmayayım...