SÜRÜKLENİYORUM

Sürükleniyorum

Tutunacak bir şeyim mi var yeryüzünde

Herkes dünden daha yabancı

Anne baba eş dost

Hepsi daha öteki bir diğerinden.

Kesmeliyim benliğimi

Parçalamalıyım ruhumu

Mutluluğumu pay etmem lazım kendime

yaşamım boyunca yetmeyecek bana.

Kafamın içinde her gece bir ihtilal oluyor

Tüm yetki ellerine geçiyor

Kendimi duyamıyorum geceleri seslerinden

Sabah olunca susuyor sesleri

Güneş eritiyor onları herhalde

Eritmese de bastırıyor güneşin aydınlığı.

Tamamlanması mümkün olmayan bir oyun yaşamak

Hep bir kargaşa insanlarla anlaşabilmek

Sözlerin eksik kaldığı yerde, susmanın gücüne tapınılması.

Bir insanı sessizlikte anlamak

İnsan insanı külfet görmedikçe

Sevmek belki de şehrin en kuytu köşelerinde.

Yine aynı hüzün

Aynı kederlerde pişen insan

Değişmedikçe bir şeyler

Tutsak düşüncelerine.

Artık şiirlerde aramıyorum kendimi

Sefilim bu sayfaların arasında.