TÜKENDİM!

ÇARESİZİM...

Ne yapacağımı bilmeden savruluyorum senin kıyılarına, ne yaparsam geri tepiyor, bu durum artık beni mahfediyor.

Tükeniyorum be adamım, artık senden bir şey bekleyemiyorum, umutlarımı aldın giderken.

Bir şekilde buradasın ama yanımda değilsin, benimsin ama değilsin de. Hani görecektim seni? Seni ne zaman görmek istesem sabahı sabah ediyorum, heyecandan uyuyamıyorum derken saatlerce hazırlanıyorum, sadece senin için.

Saçlarımı hiç bukleli görmedi diyorum sonra, iki seferdir hazırlanıyorum senin için bırak beni gömeyi, haber bile vermeden gelmiyorsun. 

Sokaklar hıçkıra hıçkıra ağladığımı duyuyor senin için, belki abarttığımı düşünüyorsun ama sadece benim seni sevdiğimi düşünmeme sebep oluyorsun, her gece senden kaç kez vazgeçip geri döndüğümü odamın duvarları biliyor, balkonum biliyor, kelimelerimi döktüğüm leptopum bile biliyor, sen bilmiyorsun...

Çok istedim sana sımsıkı sarılayım, kaç gece seni öpmenin hayalini kurduğumu bile bilmiyorum, belki çok abartıyorum ama sen kuru bahçeme bereket getirmiştin, şimdi niye eskisinden daha kurak hissediyorum.

Biliyorum ilk ben açıldım sana, belki de bu yaptığım hayatımdaki en büyük adımdı ama bu adımın beni gecelerce üzeceğini, kahredeceğini hiç düşünmemiştim. 

Kendini saklamanın çaresizce olduğunu biliyorum ama yaralarını görmediğin bir insana sonsuza dek aşık kalamazsın, seni çok seviiyorum, rabbim beni kahretsin ki çok seviyorum, buna daha ne kadar dayanabilirim bilmiyorum, çıkış yolunu bulamıyorum, önüm yığınla karanlık, TÜKENDİM...