Tükeniyor
Hissediyorum, kum tanelerinin bittiği gün öldüğüm gün olacak.
Her adımım bir kaybedişe gebe, kazanmak için bile kaybediyor bir yanım, usul usul ölüyorum her basamakta. Biraz daha gidiyorum sanki uzağa, gittiğimi sandığım günler de olmuyor değil. Hayallerim de yaşadığım günler gittim sandığım günler oldu hep, öyle ya da böyle bitiyor bize verilen bir avuç nefes. Tükeniyor çektiğimiz hava ve biz sadece korkularımız ile baş başa kalıyoruz. Kaybediyoruz yavaş yavaş, ne uğruna peki? Kim uğruna kaybediyoruz bu bir avuç nefesi? Korkularımız bizi biz yapan mıydı? Yoksa bizi biz olmaktan caydıran mı?.. Bilemedim..
Tepkiniz nedir?