uğuldayan

Bu şiirimin diğerleri gibi başlığı

her başlangıcın sonu gibi

zaman aralığı yok

bu satırları hiçbir zaman

hiçbir yerde yazmadım

hiç duygular sürükledi beni buraya

süzülen buharların bulut olmasıyla

gözle görülür bir şiddetin

şimşek çakmasıyla

parıldayan bir hiçlik

ve ardında sonsuza uzanan bir yangın

alev alev ormanlar

yavrularım, ormandan dumanlar

göklere doğru,

bana doğru gelirken hepsi

sıcak küllerin arasından sıyrılıp

mahvederken dünyayı bu sessiz çığlık

koşuşuyordu insanlar

ben tepeden izlerdim

bulanık buharların arasından

göz ucuyla, izlerdim

üzülmezdim onların bu ağlayışlarına

üzülmezler miydi aralarındaki insanlara,

üzülmezlerdi.

düşünmezlerdi de ormanda sayısız muhtaç kalmış hayvanları

en hayvanca canlı insandı aslında

en çok yardıma muhtaç olan

her şeyi eksik, zavallı insan.

ben tepeden izlerdim

yalnız içimi ürpertirdi bir el

parmaklarını göremezdim buradan

çok uzaktı bana

çok küçüktü

bulanık gözlerimden anlayamazdım

o da anlamazdı, suluydu gözleri

benden gitmemişken ona bir damla

çocuk kayıptı kargaşada

küller onun tenini yakardı

acıtmazdı,

bunun için ağlamazdı da

içi yanmış hem,

ailesini ararken göz ucuyla

arardı ama bulamazdı,

ben, tepeden izlerdim.

gök kararırken bunca siyah duman ardından

birden sessizleştim

dağıldım parça parça

ayrıldı buharlarım farklı noktalara

her ayrılıkta damlalarımı kaybederdim

eriyordum gittikçe

hiçlikten gelen ben

hiçliğe süzülürdüm

yurduma doğru emin olmayan adımlarla

belki yine dönerim,

hiç olmaz dediğim bir an

belki, çocuk büyümüştür o zaman

bir başka çocuk görürdüm

parmaklarını saymak isterdim

bir, iki, üç, dört...

hiç olamayacak olan isteğim ile

tutmak isterdim

sarmak için parmaklarını

insanın teni nasıldır bilemezdim

ben hep izlerdim tepeden

ben, izlerdim