Umutsuz Kalamam

Bir düştü , yolun sonundaki vahalar
Binler düştü , bir kadeh huzura duyulan hasretten.
Başka bir harp bizimkisi , uğurunda nice yiğitler kaybedilen.
Yeni bir varis doğarken , onların gününden eksik olmayan karanlıklar.

Sayfalar hamal , kalemler şahit ; halen kokusuna özlem duyulan güllere.
Düş ve umudu eksik etmedik , yağan kanın sonunda doğacak güneşli günlere.
Hayat kumar , bahsimiz canımız üstüneydi;
Gülenler bilmiyorlardı , bu fanilerin kaybetmekten korktuğu bir tek hürriyetti.

Kâtip’lerin sözü senettir de ;
Destanlar okunur , yiğitleri ölünce.
Günler şarap , yıllandıkça güzelleşen.
Üstüne sinen tozlara üfledikçe taşan pınarların vardığı gülüşlerden;
Bir hevesle bahsettik sağımızdaki katibe.
Varlığımızın kusurları lakin yakalar er yada geç ,
Can bu bedenden göçünce.

Şiirlerime sarılır göçtüğüm vakit farkına varırlar.
Üzerime gelen itilaf devletlerine karşın umudunu yitirmemiş cümlelerim var.
Tarihteki destanları avucundaki kadarıyla yazanlar var.
Başka bir şey yok ellerinde , Garip'ler umutsuz kalamazlar.