Yok Oluş

   Bugün şöyle bir cümle okudum, "Raslantı en eski ilahi güçtür".  Ben sana rastlamayı mucizem kabul etmişken şimdiler de hiçliği bile temsil etmeyen biri halindesin. Bunun için üzgünüm, evet seni bir hiç yerine bile koyamadığım için üzülüyorum. Çünkü ben verdiğim değerin çöp olmasını istemem, her ne olursa olsun. Güzeldi, güzeldin. Yalan değil yine olsa yine o sokaktan geçerim ben. Sana rastlamak, kendimi unutturan sonra da en acı şekilde hatırlamamı sağlayan şeydi.  Gülmeden ağlanmazmış ya hani bende güneşli günlerimi seninle yaşayarak geçirdim. Sonra yaprak hüznüne yenildi intihar etti ya da bu bir cinayetti de biz tüm suçu yaprağın düşmesine bağlamıştık, bilemiyorum. Ama artık en güzel sonbahar da yaşıyorum en güzel kışın gülümsüyorum. Çünkü seni ben güneşin aldıtıcı ışığında bulmuşken kendimi karın soğuk ama gerçekçi ellerinde buldum...