730 Gün Sonra

"İnşallah canım benim. Umarım sen de yakın zamanda evlenirsin. Gerçi evli miydin?" 

"Hayır, 4 senedir sevdiğim biri vardı. İki sene önce beni bırakıp gitti." 

Dedim üzgün bir biçimde, kadın da bana baktı aramızda, bir birimize bakışmamız devam ederken konuşan taraf ne bendim ne de kadın.

"Kapatalım, bu konuları." 

Dedinilk defa benimle konuşarak. Bense ona bakmak yerine konuşmayı sürdürmeyi istiyordum.

"İşte bugün de, evlendiğini ve çocukları olduğunu öğrendim." 

Dedim gülümseyerek, gülümsemek sadece mutlu olduğumu ya da öyle göründüğümü gösteriyor herkese. Ama içim hala alev alev yanıyordu. Bugün onun yüzünü gördüm, konuyu kapatmasını, karısını ve çocuklarını sevmesini. Beni unutmasını. Kim beni 2 yıl beklerdi ki? Benim dışımda herkes birilerini alır hayatına, yeni hayat ve hayaller kurar ama ben saplantılı biri gibi o hayalde kalmayı tercih ettim. Ve sonuç olarak şu anda karşımda, mutlu.

"Ya böyle şerefsizler çok bu dünyada. Unuta bildin mi bari?."

"Unutmak kolayda, bugüne kadar unutmak istemedim. Şimdiyse onu unutmak ve hayatıma yeni birini alacağım. " 

Son cümlemi söylememle Aras'ın bana bakması bir oldu. O hayatını yaşıyorsa bende yaşayacağım, sevdiğim birini ya da beni sevdiğini kalbimde hissettiğim biriyle.

"Neyse, kapatalım konuyu."

Dedim, amacım Arası sinir etmek falan değildi, olamazda o kimdi ki? İçim yanıyor ama bunları diyip ayakta durmak zorundayım, bu zorunluluğu o bana vermişti bende devam ediyorum. 

"Hadi gidelim hayatım."

Kadının dediği şeyle, Arasa hadi git der gibi bir işaret yaptım ama o hala bana bakıyordu. 

"Selin, benim biraz işim var. Sen çocukları al eve geç."

İlk defa kadının ismini söylemesine, ben de kadın da şaşırsak da ikimizde kendimizi topladık Selin, çocukların elinden tutup giderken bende evin, kapılarını kapattım. Eşi, çocukları ve kendisi yoktu evde. Bende bunu fırsat bilip, kiralık yazan kağıdı çıkardım. Bu ev kiralık değildi artık, ne de satılık. Cebimden telefonu çıkardım ve emlakçıyı aradım.

"Merhaba, iyi günler. Benim kiralık olarak siteye  attığınız  evi siteden kaldırmanızı istiyorum."

"Peki, kaldırıyorum Selin hanım."

"Teşekkürler."

Dedikten sonra telefonu kapattım. Numarasını dahi silemediğim Arasın numarasını sildim. Çekindiğimiz fotoğraflar, mesajlar, slaytlar, videoları da sildim. Eve gidince de bana aldığı her şeyi yakıp yıkmak istiyordum. Ben onu engelleyemezken onun engellemesini seyretmişim.  O beni kaybetmişti, ben sadece biraz ağlamış ve etrafımdakilere zarar vermiştim. Derin bir nefes aldıktan sonra, bana söylediği sözler aklıma geldi.

'Allah'a emanet ol.'

Demişti, bende beni Allah'a emanet etme dedim. Çünkü, Allah'a emanet edilen kişiyi görmeden o kişi ölmezmiş. Bende bu yüzden o gün istememiştim, ama o beni emanet etmiş ve görmüştü de beni. Bazı şeyleri çok olmasını isterken, bir yandan da olmasın isteriz. Bende o noktadayım, ne olsun, ne olmasın bilmiyorum. Ya da bilmek istemiyorum. Tek öğrendiğim şey; 'yürekten düşen biri, geri o yüreğe girmiyor.'

Ne kadar çabalasak da, uğraşsak da olmuyor. Bazı şeylerin sonu hiç yokmuş gibimize gelirken, aslında o sonda gelip çatıyor. Bataklığa düşüp de kurtulmayı bekleyen biri gibiyim, kimse gelmiyor. Herkes önümden geçip giderken ben o bataklığın en dibine kadar çekiliyorum, yavaş yavaş.