ANLADIM VOLONİTRA

                                         ANLADIM VOLONİTRA

   Karşıma almışım aynayı da kendimle konuşuyorum sanki onunla konuşurken. Daha düne kadar birbirimizden bihaberdik oysa ki…Düne kadar dediysem dün tanışmadık tabi. Bir anda gelen samimiyet beni hep bir değil birkaç adım ötede tutmuştur. Adım adım samimi olmamızdan kaynaklı belki bir anda böyle içimizi döküverişimiz. Mevzu derin neticede: Aşk. Herkesin vardır aşk üzerine söylenecek birkaç kelamı. Pazardaki amcanın, camdaki teyzenin, postacının elindeki mektubun, gökteki kuşun…Onun da vardı. Benimki laf-ı güzaf, ne anlarım aşktan. Ben romanlardakini bilirim, bilmekle kalmaz tek tek sayfa aralarından toplar gelirim. O gün getiremezsem şayet sayfanın kenarını mimler, geri döndüğümde bulmak isterim. Gerçek hayattakinin taliplisi zaten değilim. Mantık insanıyım ben. Ama onunki kanlı canlı. Ete kemiğe bürünmüş. Yetmemiş sol tarafına bir kalp konulmuş. Velhasıl-ı dünyadan.

       Bunları düşünürken bir anda söze başlamış buldum kendimi:

     -Bir kere önce şunu kabullenmeli; yalnızlığa alışamazsın, sadece hep daha mükemmelinin geleceğini ümit edersin ama aşk daha mükemmel değildir, sana mükemmel hissettirendir. Oturur öyle ince hesaplar yaparsın ki boşa koyar dolduramaz, doluya koyar aldıramazsın. Sığdıramazsın hiçbir yere. En kötüsü de ne biliyor musun? Sonra gider ummadığın bir anda, ummadığın birinde atarken bulursun kalbini. Geçmiş olsun. Aşık oldun.

        Tatlı bir gülümseme geçiverdi yüzünden, gördüm. Düşüncemi çürütmekte hiç gecikmedi.

     -O kadar kolay değil küçük hanım, yanıldın. Aşk öyle tariflere sığacak bir şey değil ki sen kalkıp kelimelerle izah edesin. Biri çıkmış adına aşk demiş ama bana kalırsa adı bile bu değil. Ne büyük gaflet, insanlar çoğu zaman böylece aşık oldum sanırlar. Ve işin daha da ilginç yanı bunu birçok kez de yaparlar. Şimdi sen diyeceksin ki; öyle ama insanda da bir acaba oluyor. Sonra da o acabanın peşinden gidiyor. Git zaten, gitmezsen öğrenemezsin. Bırakma peşini, bakma sen onlar da çok kıymetli. Sonuçta sana değer katıyor. Seni sen yapıyor. Belki eksildiğini düşünüyorsun ama değil, sonrasında insana tecrübe oluyor. Aşkın ne olduğunu değil belki ama ne olmadığını böylelikle öğrenir insan. Kafanın içerisinde asılı kaldı sorular, çekinme sor hadi. Zaten cevaplar belli olsaydı sorular var olamazdı, unutma.

        -Her şey tamam, iyi hoş da insan diyorum, aşık olduğunu nasıl anlar peki?

     -Bakıyorum da roman sayfalarından öteye geçti aşk merakın. Sen akıllı kızsın, o kadar kitabı boşa okumuyorsun, anlarsın. Ben hatalar üstüne hatalar yaptım, hatalarıma sahip çıktım o ayrı. Ama sen böyle hatalar yapma diye sana bunları anlattım. Yoksa görülmüş şey değildir eteğimdeki taşları bir çırpıda bırakışım. Benden bu kadar, hoşça kal küçüğüm.

         Birden başlayan muhabbeti birden bitirmişti. Son kez ardından bağırdım.

         -Hatan aşık olmak mı, aşktan kaçmak mı Volonitra?

        Hiçbir şey demedi. Cevap vermedi. Yıllarca merak ettim. Sonra bir zaman, o gün giderken bana son söylediği şeyi anımsadım.

         -Bu arada küçüğüm, yanılıyorsun. Düşündüğünün aksine sen tam da bir aşk insanısın, hislerin kuvvetli.

        İşte o zaman anladım. Hata; aşk insanı değilim demekle başlıyor, aşık olmakla devam ediyor, sonra aşktan kaçmakla katlanıyor.

          Anladım Volonitra.