Arşiv 15 (Bir Hayal Kurdum)

(Bu hikayede bazı kelimeler akla ilk gelen anlamlarının dışında kullanılmıştır. Örn: hayal , hedef , fikir vb.)

—Neden hala hayattasın? Bunları ben yaşamış olsam çoktan köprünün dibinde bir daha uyanmamak üzere yatıyor olurdum.

—Sebeplerim var. Beni hayatta tutacak güçlü sebepler. Bu sayede ayaktayım. Hala hayattayım. Sen nasıl yaşıyorsun ki?

— Yaşamak için bir şey yapmama gerek yok ki. Sokaklarda da yaşanıyor.

—Bu yaşamak değil , hayatta kalmak. Yaşamak başka bir şey. Sokaklarda herkes hayatta kalıyor ama nihayetinde yürüyen cesetlerden farksızsınız. 

—Nasıl yaşanır ki başka ? 

—Hayallerin bize getirdiği amaç bizi hayatta tutar. Bunlardan yoksun bir insan ya kukladır ya da ölü.

—Ben kimsenin kuklası değilim.

—Demek ki ölüsün. 

—Ölü mü?

—Şuan duyduğum sesin bir cesedin içerisindeki sıkışmış havanın dışarı çıkmasıyla oluşan ses gibi. Sesin çıkıyor ama bu ölü olduğun gerçeğini değiştirmez. Kuklalar bir kişi değildir , ölüleri ise kimse dinlemez.

—Sen yaşıyor gibi konuşuyorsun. Bir hayalin var yani?

—Hayaller asla ulaşamayacağımız , ama bunu denerken uğurunda kendimizi harcamaktan çekinmeyeceğimiz şeyler olmalı. Sonsuzu sonlu ömrümüze sığdırmaya çalışırken verdiğimiz mücadele ile yaşarız. Attığımız adımlar bizi biz yapar. Biz yürüdükçe hedef uzaklaşır , biz ulaşamayacağımızı bilsek bile ona olan isteğimiz ağır basar ve koşmaya devam ederiz. Attığımız adımlar bize yetersiz gelse de hiç kimsenin varamadığı yerlere varırız. Kitaplar adımızı anar. Ortak bir hayali paylaşırız. Hepimiz bizden öncekinin bıraktığı bayrağı alıp devam ederiz. Kendimizi bu hayale adarız. Bir süre sonra bu hayale koşmanın sonucunda artık beden ve isim sınırlarımdan kurtulur ve gerçek varlığımıza ulaşırız. Artık kişiler bizi andıklarında akıllarımda oluşan bir isim , bir siluet değil bir fikirdir. Fikri olmayan insan ölüdür. Fikrin kendisi olan ise ölümsüzdür. Bu gün tarih kitaplarından adı silinememiş tüm kişiler bunu başarmış insanlardır. İmkansız HAYALLERİNİN peşinden koşmayı nihai AMAÇ edindiler , bu uğurda ilerledikleri yolda isim ve cisimden öte bir FİKİR oldular , ölümsüzlüğü tattıktan sonra ise varisler UMUT bayrağını devralıp taşımaya devam etti. Bu hep böyle devam etti ve böyle devam edece. Bir hayal kurmalısın. Gerçekleşmeyecek kadar ütopik ancak uğurunda kendini harcamaya değecek kadar özel bir hayal. Aksi halle ya ölüsündür ya da kukla.

—Hıh ... Sen bir varis sin yani. Umut bayrağı elinde , sağa sola koşturan ve insanlara hayal kurmalarını anlatan bir varis.

—Bunu herkesin yapabileceğini söylemiyorum. Ama denemeyi denemeliyiz. 

—Hayal kurmayı denemeyi denemeliyiz yani? Peki senin hayali ne?

—O tozlu kitapları okuduğumda hep şunu fark ediyorum. Bir döngü söz konusu. Tanrı olma arzusuyla yanıp tutuşan kişiler iradeye açlar. Kendi kullarını istiyorlar. Zeka parayı getirir , para insanı getirir , insan ise gücü. Gücü elinde bulunduran kişi ise yeryüzünde tanrı olmak ister. Bu politikacılardan , şirketlerden , örgütlerden öte bir durum. Aramızdan birini ilk kez ellerimiz ile öldürdüğümüz gün başladı. Günümüzde ise herkesin elleri kelepçeli. Tesbihten kelepçe. 
Benim hayalim bu. Kelepçeleri çözmek istiyorum.

—Tanrılar ile savaşmak istiyorsun.

—Tanrı kılıklı kullar ile savaşmak istiyorum. Bu benim hayalim. Düzeltmek istiyorum. İnsanların kör ve sağır bir şekilde yaşamalarını istemiyorum. Benim hayalim bu.

—Onlar sanırım Tanrılarından çok sana öfkeliler.

—Cehaletin göz bandı sıkı ,kelimelerim ise keskin. 

—Cidden mi? *  Emin misin? Ben ortada ceset göremiyorum. Ya da en azında kesilmiş göz bantlarından birini 

—Sana imkansız bir hayalim olduğunu söylemiştim.

—Bir hiç uğuruna m8 savaşıyorsun yani?

—Hala anlamadın değil mi? Ben savaşmıyorum artık. Savaş benim. İnsanlara beni andıklarında "Tüm imkansızlıklara karşı doğru olduğuna inandığı şey için savaştı." diyecekler.

—Peki ya demezlerse? Anlattığın formüle göre ölümsü olman için hayalinde yürürken tarih olman gerekiyor. Peki ya olmaz isen?

—İnandıklarım uğurunda verdiğim savaşın sonunda huzurlu bir şekilde bedenime veda etmek tek isteğim. 

—Zor bir yoldasın. Buna saygı duyarım. Uzun ve yorucu bir hikayen var belli ki. Şimdi den görebiliyorum "FEDAİ - BİR HAYAL KURDUM" (yaşanmış bir hikaye)

—Hıh... Doğru söze ne denir. 

—Aslında senin adına seviniyorum cidden. Hayaline sıkı sıkıya tutunmuşsun. Bu hayatına bir anlam katmış. Ama bu işin sonunu hiç iyi görmüyorum dostu. 

—Ben de.

—Neden buradasın?

—Sen neden buradasın?

—Sen söyledin ya ben ölüyüm. Asıl sen neden buradasın?

—Dediğin gibi insanlar benden nefret ediyorlar. İsmimden , cisminden ... Ben de bunlardan kurtulacağım. 

—Öleceksin yani.

—Hayalime tutunuyorum. Ölmeyeceğim. Sadece biraz yüzmem gerekecek. Ama evet onlar için ölmüş olacağım.

Köprünün eşiğinde iki dost , gözünü hırçın nehre dikmiş şeklinde bir süre sessiz kaldık.
Yaklaşan görevlilerin sesleri iyice yükselmeye başlamıştı.

—Fedai?

—Efendim?

—Umarım hayaline ulaşırsın.

Bedenlerimiz rüzgarı yararak nehre doğru yönelirken köprüye varmış görevlilerin arkamızdan bağırışlarını duyabiliyorduk. O soğuk kış gününde su bedenimizi kucaklıyor ve bizi ayırıyordu. Uğurunda ölüme gittiğim hayalim için savaşabilme isteği ile ölmemeyi ummaktan başka bir seçenek sunmuyordum