Bir tutam mutluluk
Aslında bu karmaşa, Sevginin ya da sevgisizliğin içinde kaybolan insanın o boşlukta kendisine bir yol bulmasıydı.
Asıl karmaşa insanın içindeki duygu karmaşası bence.
Aklındaki sorular, içine doğan hisler, anlam veremediğim bir çok şey daha.
Ve insan çoğu zaman bunun içinde boğuluyor ama buna son vermenin zamanı gelmedi mi artık. Bunu başaramasa bile en azından denemeli.
Emin adımlarla ve inanarak çıkmalı o yola.
Kalbinin geçirdiği her sonbaharı artık ilbahara çevirme vakti gelmedi mi sence?
Artık pempe çiçeklerin oluştuğu manzarayı görme vakti gelmedi mi?
O zaman o yola beraber çıkalım mı?
Daha güzel günler de tekrar görüşmek dileğiyle.
Tepkiniz nedir?
