Daha da zor...

Daha da zorlaşıyor

Ruhumdaki tüm noksan parçaları tek bir zamanda görmek zorunda mıydım? Hepsinin hedefi benim. Düşmanları benim. Bana saldırıyorlar ve alt benliğim kenarda rahatça tırnaklarını incelerken bana sesleniyor. " Hah, bunlara dert mi diyorsun? O zaman kesin karşılaşacağın şunlarla hiç baş edemeyecksin." Ve bana zaten hiç güvenmemiş olan benliğim. Yine kendi yetersizliğimi fark ediyorum. 

Önceden, yıl olarak az olsa da benim için baya önceden, babamla konuşurdum. Kendi ruh halimi, ideallerimi, hayallerimi, endişelerimi... Ama şuan kimseye anlatamıyorum bu satırlar dışında. Çünkü anlattığımda hep yüzeydeyim olup biten derinde olmasına karşın. Ve ben oraları ziyarete açmıyorum. Yani hiçbir yararı yok konuşmamın. Ve kendimi tanımaz bir hal alıyorum. Hırçınlaşıyorum. İnsanları kırıyorum ben ağlarken yaklaşırlarsa.

Her seferinde buna dayanamayacağımı bayılmayı, zihnimin bunlarla ben acı çekmeden savaşmasını diliyordum. Hem belki birileri beni bulup bu kıza ne olmuş derdi. Görünmeyen acılarım somutlaşirdi en azından. Çünkü bu çok fazla. Zihnimin tiyatrosunda bu acıları çeken karaktere fazla geliyor. Dizleri bükülüyor dimdik taşımak isterken. Ve yere çöküyor. Ağırlıkla birlikte zeminden bir toz bulutu kalkıyor. Perdeler kapansa da karakter acı çekmeye devam ediyor. Öyle ki ruhunun parçalanmasını saymıyorsak bile tüm vücudu kasılıyor. İçindekilerden dolayı gözlerindeki ve damarlarındaki basınç artıyor, kulakları uğulduyor, tırnakları kendinden başka tutunacak yeri olmadığından kanatacak kadar derisinin içine gömülüyor. 

Her seferinde daha fazla olamaz dedikten sonra neden bu acı sınırları zorluyor. Neden sürekli farklı bir şeyden dolayı dayanılmaz acılar çekiyorum. Kendime şaşırıp kalmıştım birkaç hafta önce hiç yaşamadığım derecede buna benzer bir zamandı. Sonra uzun sürdü bu seferki beni de şaşırttı ama geçti işte ya ben hayatıma bakayım dedikten sonra daha fazlasıyla yine geldi. Bu sefer ne kadar sürecek bilmiyorum ama öncekinin toplamından daha fazla acı çektiğim kesin.

Ve şimdi de kalbimde bir sızı. Belki de tümden giderim birazdan. Bunu isteyip istemediğim önemli değil sonuçta. Ölüm gelirse gideriz yanına. Zaten zor...