DİBE DAİR UMUTLAR

Boşluğun da katmanları olur mu Moriva?Ben her bir katmanı gizlice yaşamak zorunda kalmış gibiyim,içimde,öylece...Ve birkaç notanın beni bir üst ya da bir alt katmana taşımasına izin verdiğim için bazen kendimi hiç affedemiyorum,bu insanlar için de geçerli.İnsanları bu kadar umursamamayı dilerdim;bu,onları gönlümce kırmayı içermiyor Moriva.Bu,onların hikayelerini okuyup anlamayı ama kendi hikayemden de vazgeçmemeyi içeriyor.

Gittikçe dibe batıyor gibiyim,dipte ışığın değeri daha çok biliniyor kanımca...Ve ışığa ne zaman ulaşacağımız belli değil Moriva'm,ama ulaşmak için teptiğimiz yollar ışığı değerli kılan yegane şey.

Boşluğun son katmanındayım bugün,ışığı görmeye çok yakınım.Değerini bilmeliyim bütün bu yaptığım yolculukların,tuttuğum ellerin,tutamadığım ellerin...Ve artık ışık çok daha net,ben çok daha benim.Bir gün daha...Ve ben bir bütünüm.