Evren’e Arz-ı Hal... Bölüm:1

İlk önce şükür ettim yeni gelen güne,

Aldım kalemimi derin bi iç çekip,

Cümleleri o buldu ahenk ile dans eder gibi,

Ben değilmişim de yazan şenmişsin gibi...

Eskiden yoktu hiç bir şey,

Hiçliğin içinde yoktu,

sıkılmak denen şey,

Kış gelince geceleri,

Bozacı sokağımızdan geçmezse tek üzüntümüz “o” olurdu.

Komşumda pişenin,mahalledeki

Tüm çocuklara düştüğü çağlarda,

Burnumuzun direği yerine,

Sızlayan tek yerimiz,koşarken Düşünce sıyrılan dizlerimiz olurdu.

Gökkubbeyi hep mavi,

Evleri hep tek katlı çizerdik.

Eskiden hiç bir şey yoktu,

Vurdulu kırdılı,Diziler yoktu mesela.

Hababam sınıfı vardı,

Adile Teyze vardı,bakışları bile

Ne çok şey anlatırdı...

Konuşurken gözlerinizin tam içine bakarlardı,

O çağlar geride kalırken,

Hiç konuşmayan,

İletişim kuramayan

Nesillere geçiş yapıldı...

Teknoloji ilerledi yıllar sonra,

Epey de yol aldı doğrusu,

Yinede virüslere çare bulunamadı,

Uzayı keşfeden insanoğlunun,

Bencilliğine ise yedi cihanda çare

Bulunamadı,

Böylece İnsanlar yalnızlaştıkça,

Şiddetin denizinde boğuldu,

Kendinden olmayanı itekleyip,

Sırf canı istedi diye boğdu...

Ama Evren biliyor musun?

Umut iyiliğin anahtarı oldu,

Bir çok insan tam şu anda,

Sana mesaj yollar oldu,

İyilik ışığımız olunca umudumuza,

İnanç denizlerimiz duayla,

Dualarımız inançlarımızla buluştu...

Ve Evren !

Bu da sana buradan yolladığım bir başka

Arz-u halim oldu...