GÜNEŞİN ÇIĞLIĞI

Güneş selamladı yağmurun en serin sabahlarında 

evreni, 

Rüyasında gördü bahçelerde bülbülleri , 

Selamladı en masum hatırasını 

Durmadı sonra gökyüzünde kayboldu akşamın kızıllığında özlemi.

O his bitmek bilmedi içinde bir yerlerde , 

Kayboldu , kırıldı kalbi denizlerin dibinde .

Bulamadı kendini , bulamadı rüzgarı. 

Bittikçe içindeki sevinç rehavete kapıldı. 

Aklında durmadı güzellik , hep çirkin duygalardaydı. 

Sevemedi içindeki sesi , bilmeden gerçeği. 

Dalgalar savurdu çığlıklarını gökyüzünün sesine kinle birlikte 

Hep küs kaldı ruhuna güneş ,bilmeden bir gün fırtınanın onu kurtaracağını elinden...