Günlüğüm ve ben : Ay aydınlığında bir hesaplaşma

Her şey nasıl da çabuk geçiveriyor, canım dediğim insanların kestiğim tırnak kadar dahi yeri olmadığını görüyorum hayatımda. Demek ki neymiş, insan severmiş kandırılmayı kendi tarafından bile. Demek ki sevmek o kadar da kolay yapılabilecek bir şey değilmiş. Her olayın bir arka planı, bir tetikleyicisi varmış. Bazen ne yaparsam yapayım olacağı yoksa olmuyormuş. Herkes, herkes olmadan yaşayabilirmiş ama kendini bulmadan attığım adım bile boşunaymış. Konuşsa da duyulmayabilirmiş insan, kimse duymak istemeyen biri kadar sağır olamazmış. Kime sorsan kurban da kahraman da oymuş. Kime sorsan senin için ölür ama sana bir nefes bile vermezmiş. Kimse aslında yokmuş, ben varmışım sadece. Ben bile dinlememişim kendimi, duymamışım hiç. Aynaya bile görmek için bakmamışım. Kendim hariç herkesi, her şeyi görüşüm de kendime hep körmüşüm.