İçimi Dökerken Biraz Kirletmiş Olmalıyım Etrafı

Bir gecede kırdım zincirlerimi.

Uçmanın güzel olduğunu söylemişlerdi.

Yuvanın dağılacağını bilsem,

Belki uçmazdım.

Kanatlarımı çamurlu sulardan geçerek cezalandırırdım.

Ama uçmazdım.

Lâkin gökyüzü fazla güzeldi.

Zaman acele etmemi ister gibiydi.

Bir çocuğun bunu düşünmemesi daha olağanken,

Kafamı girdaplara dönüştürdüm.

Ben miydim kaybolan?

Yoksa kayıpların içine mi itilmiştim?

Ah sorular...

Kimi zaman bıçağa gerek duymadan,

Her zerremi parçalayan sorular.

Ama her şeye rağmen güzel terk edişti bence.

Güzel bir mücadele de olmalı ki,

Kaç kez ayakta alkışlandım kafamın içinde.

Oysa söylemişti bana büyücü.

Sesler bedenimi ezen ayaklara aitti.

Sesler uzaklara, çok uzaklara aitti.

Ama söyler misiniz yeniden büyücüm?

Bu suratıma çarpan azgın sulardansa,

Büyümem daha mı garipti?

Biliyorum fazla koştum.

Ayakkabılarım eskiyeli de çok oluyor.

Lâkin yol beni seçti.

Zincirlerim belki de,

Zemheriden daha az yara almak içindi.

Şimdi koşmayı bıraktım.

Melodiler anılara dalmak için güzel seçim.

Oturdum işte.

Usul usul dinliyorum hayatı.

Ve inan bana, hiç acı yok!

Belki biraz karanlık var bu gidişte...