Korkularına Dönüşen Çocuk

Merhaba ben Nyctophilia size biraz korkularımdan ve hissettiklerimden bahsedeceğim, bu sefer mutsuz değilim bu sefer her yanımı hüzün değilde korku sardı..

Bu zamana kadar hiç bir korkumdan kaçmadım sanırım çocuk yaşta korkacak çok fazla sebebimin olması da benim şanssızlığım ve yine çocuk yaşta en büyük korkularına koşmakta benim aptal cesaretim olsa gerek, yinede hiçbir zaman kaçmadığım için pişman değilim ama nasıl olduda ben korkularıma dönüştüm? Çocukken yada düzelteyim masum bir çocukken en çok babamdan korkardım ben, korktuğumu biliyordu ve ben zamanla ona olan korkumu yendim ona dönüştüğümü bilmeden.. Kazandınmı baba? hep iyiler kazanırmış hangimiz daha iyiyiz ki? Yatağınızın altındaki canavarları yenebildinizmi? Ben hiç yenemedim ve sonra bir gün artık onların benden korkması gerektiğini anladım neden mi? Çünkü bir gün doktor bana aslında karanlıktan değil karanlığın içindekilerden korktuğumuzu söyledi, yatağımın altındaki canavarlar hep karanlıkta ortaya çıkarlardı ama ben kendime dedimki bende karanlığın içindeyim, bu demek olurdu ki bende onları korkutabilirdim ister çocuk olayım ister canavar sonuçta ikimizde karanlığın içindeyiz, öylede oldu ben en sonunda kabuslarımı süsleyen canavarları yendim, kendi içimde bir canavarı beslediğimi bilmeden. Ve sonunda geçmişimin hatırası olan karanlık benim en büyük korkumdu, asla karanlıkta kalamaz gözlerimi tek başıma uzun süre kapatamazdım bazı yaraların izi de çok acımasız olabiliyor, içimdeki çocuk yıldızları sahiplendi karanlık yüzünden ama en çok karanlıkta kalınca güçlüydü ve her bir yıldızı söndürüldüğünde çocuk içine karanlığı aldı.. Şimdi ise yıldızlarımın sönmesinden papatyalarımın solmasından korkuyorum. Sönen bir yıldız, solan bir papatyamı olacağım doktor? Korktuğum ne varsa ona dönüştüm bunu belki fark etmem yıllar aldı ama artık anlıyorum ve şimdi korkmaktan bile korkuyorum anne..

Bu sefer içimdeki çocuk yazıyor şarkısını..

Yıldızlar hala sönmedip

papatyalar hala solmadı

çocuk yine siler göz yaşını

çocuk yine korkularına koşar

çocuk yine büyür karanlıkta

Yıldızları kimse söndüremedi

papatlayaları kimse solduramadı.