MENDİLCİ ÇOCUK

-MENDİLCİ ÇOCUK-

Ölü balık gibi kokuyordu yoksulluğun çocuk

Ben hiç bilemedim bu denli yoksulluğu

Üzerindeki delici pembe kaban hangi acının şakası

Saçlarına yapışan küçük ömrünün kirine inat

Gözlerinin keskin kahvesi düşüyor aklıma geceleri

Meraklı kahve çekirdekleri yuvalarından çıkıyor hep

Bugünlerde helikopterler alçaktan uçuyorlar şehirde

Seslerini duyunca iki kolunu koynuna sokuyorsun sımsıkı

Kaçamadım işte der gibi etrafa bakınıyorsun çok sonra

Bir çift göz arıyorsun besbelli

Şefkatle baksın yüzüne

Ne soğuk umurunda 

Ne satmaya çalıştığın kağıt mendiller

Kaçıp geldiğin yerleri özlüyorsun

Boşuna arama o gözleri çocuk 

İnsafsız yeryüzü artık

Her şey farklı gelebilir sana buralarda

Ama bak helikopterler aynı uçmuyorlar mı havada

Biz unutulmuşluğun coğrafyasında kaldık bir kez

İzin verdik hüzünden ibaret kardılar hamurumuzu

Affetme bizi çocuk

Biz affedebildik mi bizden öncekileri 

Affetme bizi çocuk

Güzel günleri sizlere getirene dek...

                                       - BERNA GÜZEL-