Ölü Adama Mektup

Yine geldi o gün, cehennemim. Alışamadım hâlâ yokluğuna, alışmakta istemiyorum aslında. Gelmeyeceksin biliyorum ama ümit etmeyi bırakmıyorum. Neden gittin ki, rahat mısın orada? Rahat mısın, gözümden akıttığım yaşlarla seni anmamdan. Olmuyor be adam, sensiz bana her yer cehennem gibi geliyor, yaşayamıyorum. Kendine alıştırman kısa zaman almışken, unutmak neden senelerimi alıyor, söylesene! Ne zaman bitecek bu hasret, ne zaman kavuşacağım en mutlu olduğum yere. Sen neden kendin gelmediğin gibi benim de gelmeme izin vermiyorsun. Ne olurdu gelsen, gelsem.. hiç sıkılmadan baksam o hayat bulduğum gözlerine, hiç bıkmadan bırakmadan sarılsam; kollarında uyuyup kalsam. Hâlbuki burada olsan ne çok severdin kollarında uyuyup kalmamı, hiç kıpırdamadan sabahlara kadar seyrederdin. Uyandığımda ise utanmayayım diye uyuyormuş gibi yapardın ama anlardım ben, yine de çok mutlu olurdum, hiç olmadığım kadar iyi hissederdim yanında. 

Anılar; aklımdan çıkmıyor, tutunduğum tek şey onlar benim. Senle olan her şey benim hayatım.. Senden önce yaşamıyordum, ben her şeyi senle yaşadım, senle öğrendim, senle mutlu oldum; kendimi seninle sevdim. Şimdi sen yoksun, gittin; gelmemeye gittin ve kendinle birlikte hayatımıda götürdün. Ben sensiz hiçim, yokum, nefes almıyorum !

Sen vardın, ben vardım; sen yoksun, ben hiç yokum..

10'06