özgürlük sayılamamakta
Yaz mevsiminin keskinliği
beni mahveden kederin sebepsizliği
kaybettiğim bir kumar gibi
hayatımın en net tahlili.
kimseleri istemez benliğim
benliğimle zehirlerim kendimi
yardım istemem öteki ruhlardan
bilirim her biri öncekilerden daha öteki.
sayarım kaybettiklerimi
bir iki bir iki
ruhumda her biri farklı iyileşen yaraların sert kabukları
korkmam basarak ilerlerim kabuklara
kabuklar bir dağ gibi büyürcesine
engel bana herkesler, ve herkeslerin şeyleri.
Özgürlüğümün ölçütü olan benliğim
bir süredir kendide tutsak
özgürlük sayılamamakta.
kendime kendim söz geçirmiyor
taşımakla zorunlu olduğum gölgem
beni kendi rızası ile terk etti
insan gölgesi olmadan nasıl yaşar?
ya da yaşayabilir mi?
gölgesizsem artık
gezebilirim korkmadan insanların arasında
onlar beni taşımak zorunda kalmaz
benim de lekelenecek bir gölgem yoktur artık.
kibarlığın göz ardı edildiği
düşünülmeden atılan adımlara
verilmeyen, söylenmeyen
sözler, tavırlar.
Yalnızlığı kolye gibi boynumda taşıyorum
tanımayanlar çıkıyor yalnızlığı
asıl mutluluğu bilmeyenlerdir
asıl olan herşeyin düşmanı kesilirler
konu yalnızlığın ile sen olunca.
bireyselleşen bir çağın
insan kalmaya çalışan
delişmeniyim
kimse insanlığı önemsemediği bir yerde
sen insan olmuşsun
kim ne kazanır bu oyundan.
bir gün ölünce
anlaşılmadığımdan ölürüm kesin
kimse kimseyi
kimse bir ötekini
ötekiler hiç tanımsızlara
anlamak için vakit ayırmadı
kesikleri olanların anlamsızlıkları vardır
anlamsızlıklar var eder kesik gölgeleri.
beni duyun artık
sessizliğimi paylaşacak kimseler yok
isteğimde de yok
ne anlatıyor bu şair
yazıyor yazıyor
bir sonucu yok yazdıklarının
sonucu olmadan nasıl başlanır bir yazıya.
Habersiz gidişlerim, sessiz gecelerim
bir çocuk gibi savunmasız
isyanlarım göğsüme sığmayan
beni ben anlayamaz
bir yere koyamaz
hep bi eksik kalır ne yapsa
kimseler veremez kanun benim yerime.
uzun bir yolu yürüdüm
yürüdükçe düşündüm
düşündükçe ağırlaştı benliğim
benliğim belasıydı var oluşumun.
küskünlüklerimi kilidi bende bile olmayan bir sandıkta saklıyorum
gerçeklerimi kendime bile itiraf edemediğim zamanlarda tövbeler ediyorum
bir şans daha verilseydi
eksik olarak yaratılmaktansa
hiç var olmamayı tercih ederim
gerçek mutluluk mutsuzluktaki hiçlikte.
Tepkiniz nedir?