PARASİYAH MEKTUPLAR(BAŞLANGIÇ)

E'den D'ye,

Sen her zaman duyduğuna anlam yükleyen biri oldun,bense duyamadıklarıma...Bunun beni senin gözünde dört duvar arasına tıkılmış,tek çıkış yolunun doğrunun saklanması olan biri yaptığını adım gibi biliyorum,ama öyle basit bir şeyi de unutma ihtimalim var.

Benim seni her zaman sevmiş olmam artık bir şey ifade etmeyecek,sen çoktan kanatlarını açtın ve o kanatların altında ben yokum.Ve ne yazık ki bu yok olma arzusu beni her zaman fırtınanın kalbinden uzak tutacak.

Hatırlıyor musun,bir keresinde bana bir parça dinlettiğini?Unutacağımı düşünmüştün,ama ben unutmadım.Yaklaşık kırk adımlık hastane bahçesinde attığım her adımda ben o parçanın sözlerini tekrarlıyordum,senin için bir başkası olmamak adına...

Ama sonunda bütün umutlarımı kaybetmiştim,sana dair umutlarımı...Babam,sen artık var olmayan birinin acısını çekiyorsun diyordu,lakin biliyordum ki senin içinde hala iyilik vardı.Sadece benim için değildi.

Yıllar geçti ve fotoğrafını gördüm.Yetişmişsin,hayata atılmışsın,benim yapamadığımı yapmışsın.Bundan şikayetlenecek değilim elbette,ne kadar kanatlarında bana yer olmasa da biz hala dostuz.Ve bilmeni istiyorum ki sana beslediğim duyguların içinde asla nefret yok.

Son bir kez siyaha boyanmış gökyüzüne bakıyorum ve o gece gözümün önüne geliyor.Bu ikimizin de suçu değildi,hiçbir zaman da

olmayacak.Yolun sonu belki çok yakın,belki de hiçbir zaman gelmeyecek,bunu bilemem.Tek bildiğim şey,tekrar dört duvar arasına tıkılmadan önce,umut vermek istiyorum.