Pişmanım Diyemiyorum

Hiç otuzlu yaşlarımı düşünmemiştim gençken. Bir asır sonrası gibi gelirdi bana o zamanlar. Şimdi oldum otuz beş. Cahit Sıtkı Tarancı'nın da dediği gibi yolu yarıladım. Ama hâla bir şeyler eksik, bir şeyler yanlış. 

Ölen hayallerimin altında eziliyorum. Her saniyesi hayatın, yük oluyor bana. Dışardan baksan hayatıma nasıl mutlu görünüyor dersin. Bilmiyorsun ki her nefeste ölümü dilediğimi. 

Biriyle evlendim senden sonra, tek istediği beni dünyanın en mutlu insanı yapmak isteyen biriyle. Ondan çocuğum oldu, senin ismini verdim. Seni unutmam gereken yer de hayatıma daha fazla eklemeye çalıştım. Hayatımdaki herkese yalan söyledim sırf hayatımda olmayan biri uğruna.

Dilimin ucunda neden böyle hissettiğim, söyleyemiyorum yine de o kelimeyi seslice. Pişmanım diyemiyorum. Senin gitmene izin verdiğim için pişmanım diyemiyorum.

Belki unuttun beni öyle bir unuttun ki adımı bile hatırlamıyorsundur. Belki de arada sırada aklına geliyorumdur. Bilmiyorum, asla da bilemeyeceğim. Ama umarım mutlusundur çünkü bilirsin asla mutsuz olmanı istemem.