•Rengarenk Acılar

"Biliyorum herkes tektir
Hayat gibi bazen o rengareng-i ayaz
Önce yağmur sonra güneş
Sonra bize de gökkuşakları

Saydım ben
Kaç günün o batımı bana yara gelir
Ay gibi geceye ben sana deli
Herşeyi silemedim

Üstü tek renkten bi' gökkuşağı gibi
Bi' anda gülmemiş
Biraz benim gibi
Dışarda tüm bütün evren
Gerekse biraz direnmen
İçinde gökyüzü var bense yarından beter

Sen bırak tutunmayı
Dünya bizi sarmalar
Deyim yerinde, en içinde
Rengarenk acılar

Sen bırak tutunmayı
Dünya bizi sarmalar
Deyim yerinde, en içinde
Rengarenk acılar

Biliyorum herkes tektir
Hayat gibi bazen o rengareng-i ayaz
Önce yağmur sonra güneş
Sonra bize de gökkuşakları

Saydım ben
Kaç günün o batımı bana yara gelir
Ay gibi geceye ben sana deli
Herşeyi silemedim

Üstü tek renkten bi' gökkuşağı gibi
Bi' anda gülmemiş
Biraz benim gibi
Dışarda tüm bütün evren
Gerekse biraz direnmen
İçinde gökyüzü var bense yarından beter

Sen bırak tutunmayı
Dünya bizi sarmalar
Deyim yerinde, en içinde
Rengarenk acılar

Sen bırak tutunmayı
Dünya bizi sarmalar
Deyim yerinde, en içinde
Rengarenk acılar "

* * * * *

 Tutunmayı bırakın, dostlarım. Artık dünya sizin için bir şeyler yapsın ve sizi sarmalasın. Yorulduğunuz her an sırtınızı dünyaya yaslayın. Bir gökkuşağı düşünün şarkıda dediği gibi. Üstü tek renk, içi rengârenk... Bu bizim içimiz, dostlarım. Üstünden bakıldığında tek renk görünen ruhlarımız var. Yaralarımızı sarmaya ihtiyacımız var. Bir anda gülemeyeceğiz. Direnmemiz gerekecek. İçimizde bir gökkuşağı, bir gökyüzü var. Dışarıda ise koca bir evren...Bu yüzden direnmeliyiz. Ve her şey adım adım... Önce yağmur, sonra güneş, sonra gökkuşağı... Her adım atılmalı, atılmadığı takdirde sonuç beklenildiği gibi olmaz. 

 Bugün, bu yazıyı okuduğumuz ilk andan başlayarak beraber adımlar atacağız dostlarım. İçimizde bulunan ve bizi kıran, gece gibi karanlık acıları renklerine kavuşturacağız. Elimize bir fırça alıp o siyah acıları renk renk boyayacağız. Bu kadar üzüntü yeter. Artık gülümseme zamanı... 

 Kimse bizim için acılarımızı renklendirmeyecek. Biz yapacağız. Kimse bizim için eline o fırçayı almayacak. Biz alacağız. Ve doğrusunu söylemek gerekirse, kimse bizim elimizden tutmayacak. Biz bir duvara tutunacağız. Biz buyuz dostlarım. Acılarıyla savaşmaya çalışan bir grubuz. Ve artık o acıların gözümüzün önünü karartmasını izlemeyeceğiz. Artık o acıların gözümüzün önünde bir gökkuşağına dönüşmesini izleyeceğiz. 

 Ve siz dostlarım… Benimle beraber, acılarınızı renklendirmeye var mısınız? Sizce de artık mutlu olma zamanı gelmedi mi? Kimse bizim elimizi tutmuyor, birbirimizin elini tutabilir miyiz? Gecenin alacakaranlığını gökkuşağına dönüştürebilecek miyiz? Son olarak ise, bu yolda beraber miyiz? 

 Aynaya bakıp gülümseme zamanımız geldi, geçiyor. Bu yazıyı okuyan pek çok kişi çoktan aynanın karşısına geçip gülümsedi ve gülümsemenin kendilerine ne kadar yakıştığını gördü. Yapmayan varsa, eminim onlar da şu an aynanın karşısına doğru ilerliyor. 

 Sizler artık kendinizi seviyorsunuz, biliyorum. Unutmayın! Ben de sizi çok seviyorum. Kendinize iyi bakın dostlarım. Bu yazıda son defa, beraber miyiz ?