Sığınak

    İnsanların sığınabileceği bir dünyaları olmalı, kaçabilecek ve aynı zamanda yine ona gidecek bir dünya. Bu öyle bir dünya olmalı ki ne seni içine hapsedecek ne de seni sensiz bırakacak. Bir şarkının sizi götürdüğü o anılar gibi mesela ya da okuduğunuz bir kitabın baş kahramanı ile yaptığınız o müthiş zaferler. Veyahut tek bir insan yetiyor bütün dünyayı yıkıp yerle bir etmeye. Ama benim şimdilik sığındığım tek yer kitaplar. Sayfa aralarında birer kalem izi bekliyor, selam veriyorum hafifçe ve iz daha da derinleşiyor içimde. Ardından onu görüyorum,tüm bu sayfaları, cümleleri birlikte aşacağım o kişiyi.. benim yoldaşım, sırdaşım. Milena'ya Mektuplar kitabında Kafka oluyor sırdaşım, bir birimize yazıyoruz sanki içimizde ki imkansız sevgiyi. Şeker Portakalı' ndaki Zeze ile yaramazlığın içindeki zor geçen çocukluğumu. Uçurtma Avcısı'nda uçuruyorum ölen çocukların dualarını. Güzel Kaybettik kitabında gidenin ardından bakan bir Eylül acısı çöküyor tüm yüreğime. Kahraman Tazeoğlu ile yazıyorum şiirlerin satırlarını, Cemal Süreya ile açık ve demli çay kavgası yaparken, Şükrü Erbaş ile Ömür Hanım'ı yâd ediyorum....Ve bir çok kitabın bir çok kahramanlarına bürünüyorum, sanki bir sihir gibi içlerine giriyor ve sonra geri dünyama dönüyorum. Sanki herşey benim ütopyam da var ama bunu siz bilmiyorsunuz gibi...