Yüzler

     Doğduğum zaman ilk gördüğüm yüz doktor yüzü oldu, annem o zamanlar baygın yada uyuyormuş. Sonra babama vermişler beni yüzünde mutluluğun izleri ile bakıyormuş bana. Ve bu yüzlerin daha başlangıç olduğunu dahi bilemedim. Her gözümü açışım da farklı bir yüz, farklı bir insan. O yüzlerin iyisini, kötüsünü gerçeğini ya da yalanını öğrenmek zor oldu. Hoş şimdi bile tam anlamıyla bu yüzlerin tam olarak hangi yüz olduğunu bulamıyorum. Ama en azından onlara inanmıyorum, inanmayı bıraktım. Çünkü anlıyorum ki insan büyüdükçe insan dan  soğuyabiliyor, bir yalnızlık sevdası düşüyor gönlüme de kendimi koyvermiyorum. Sadece değer diyorum kendi kendime, bir insanın bir insana vereceği en güzel şey belki de 'değer'. Bu aşk, sevgi dedikleri de değil çünkü onlar insanı sarhoş ediyor ve bilirsiniz insan sarhoşken intihara meyilli davranabiliyor. Ama değer öyle değil, ne art niyeti var ne de sahte bir yüzü ne sarhoş ediyor seni ne de ciddiyete davet ediyor. Gel diyor sadece 'ben seni böyle kabul ederim sana değer verebilirim' diyor. ☘️