Büyüyenler ve büyümek zorunda kalanlar

 Şey diyordu, "Büyüyen çocuklar ve büyümek zorunda kalan çocuklar." 

 İlk duyduğumda küçüktüm, çok küçük. Anlamamıştım tabii, ikisi de büyüyor sonuçta diye düşünmüştüm. Şimdi her gün binlerce kez geçiyor aklımdan bu söz. Yaşımı söyleyeyim mi, çok küçüğüm yine. 

 Büyümek zorunda kalan binlerce çocuktan biriydim belki de. Hâlâ öyleyim, çünkü hâlâ çocuk olduğuma inanıyorum. İnanmak istemezdim. Büyümek ve omzumdaki yükleri taşıyabilecek kadar güçlenmek isterdim. Ama büyümek de istemezdim, küçük kalmak ve daha fazlasını yaşamamak. Büyüyünce daha çok acı çekeceğime inanırdım, doğruymuş. 

 Evet, çocuktum ama olmadı işte, bir çocuk gibi mutlu olamadım. Kimi aşağılardı, kimi acır. Hayır, acımalarını istemezdim. Aşağılanmak, küçük düşürülmek de istemezdim. Ama aşağılanmak daha kolay gelirdi bana. Acıyan insanların bakışlarından nefret ederdim. Beni ezmeye çalışan ve başarılı da olan çocukluk arkadaşlarımın adını unuttum çoktan, birkaç yıl sonra yüzünü de unuturum. Ama bana acıyıp yardım etmeye çalışan insanları asla unutmam. 

 En basitinden, okulda düştüğümde ve dizim kanadığında yanıma gelip dizime bakan öğretmenlerden bile nefret ederdim. 

 Öyleydi işte, iyi olmamı isteyenlerden de nefret ederdim. Nefret ederek büyüdüm.

 Çok iyi bir hayatım olmadı, kendimi de hayatımı da hiç sevmedim. Yaşamı sevmedim ama hiç intiharı düşünmedim. Kendimi sevmedim ama arkadaşlarım oldu. Onların beni sevdiğini zannederdim, yanılmışım. 

 Acı ise acı, dostlarım. Fazla küçüktüm ve hâlâ öyleyim. 

 Özel hayatımda nasılsam sanalda tam tersi olmak istedim. Güçlü olan bir kız, insanlara kendilerini sevmelerini öğütleyen. Böyle başlamadı mı hikayemiz? Kendinizi sevin diyerek çıkmadım mı bu yola?

 Seviyor musunuz? Sevin, dostlarım. Benim için sevin, ama en çok kendiniz için.

 Bir gün çok üzüldüğümde gelip Yalnızlık adında bloğumu yazmıştım. Çok kırılmıştım, birinin beni toparlamasını istemiştim. Ve size şunu söyledim, "Önce kendinizi sevin, sonra yalnız olan birinin dostu olun." Çünkü bazen öyle günler gelir ki, ağlayacak bir omuz ararsınız. O gün aramıştım ve bunu yazmıştım. Omzunda ağlayacağım biri olmadı ama o gün birileri bana dertlerini anlattı. Tamam, dedim. Bunun için varsın, artık onlar için mutlu olmalısın.

 Ve o gün başladı size olan bu çok büyük ilgim. İlk defa acılarınızı gördüm, ve gülümseyin diye yaşamaya başladım. 

 Kendimi değersiz ve yetersiz gördüğüm ilk gündü. Yazdıklarımı okuyan birileri, bir yerlerde mutsuzdu hâlâ. Ve ben nefes alıyordum, aldığım nefesten nefret ettim.

 Kırılmak adında bir yazım var. Bardağın hem dolu yüzüne hem de dolu olmayan yüzüne dikkat eden insanlar kırılmış olanlardır dedim. Ben öyle miydim peki? Bilmem.

 Kırılan insanlara adadım her şeyimi. Kırılan çocukluğuma adadım. İyi olun, dedim. Gülümseyin, tebessümleriniz size armağan olsun.

 Yazdığım her blog, kendimeydi. Ben, bana ders olsun diye yazıyordum. Bir süre sonra size dost oldular işte. Her şey önce banaydı ama işe yaramadı, olsun. Sizin bir gülümseyişiniz için yaşarım ben, ölmem.

 Hep gülün, dostlarım. Ama ağlamasını da bilin. 

 Özel hayatımda gülen yüzümün ardında saklanan, sürekli ağlayan kız çocuğuna armağan olsun bu. Ama en çok size, dostlarım. Hep size.

 Çok konuştum, bu da benim günlüğüm oldu. 

 Kırılmış her bir yaşınıza, yaşımıza armağan olsun bu. En çok onlara, en çok kırılanlara…

 Hadi, aynanın karşısına geçip gülümseyin. Gülümsemek bizim gizli ilacımız, unutmayın. Ben şimdi sizler için gülümsüyorum. Çok ağladım ya, orası ayrı.

 Her bir ağlayışımız için olsun bu yazı. 

 Ve her bir kırılan parçamız için,

 Bizim için...

~Sizi sandığınızdan çok seviyorum. Özgür kalın, saygıyla nefes alın. Kendinize iyi bakın, dostlarım...