Chéri ????

"Hey! Dikkatli ol, kolumu seviyorum!" Diye bağırırken son okumu atmak için hazırlanıyordum. 

"Ah ne sanıyorsun sen beni?! İlk defa ok kullanmıyorum herhalde!" Diye bağıran Burak'a göz devirdim.

"İlk defa kullanıyormuş gibi davranıp sinirlerimi bozma o zaman çocuk!" 

"Bak bana bir daha çocuk dersen-" 

"Of yeter! Bir gün birbinize laf yetiştirmekten geberip gideceksiniz ya!" 

"Ay Miray hallettik bak bitti hepsi zaten!" Dedim.

"Vücudunuz kılıçlarla delik deşik olsun da o zaman tekrar konuşalım bu konuyu." Diyerek göz devirdi. 

"Konuşalım bebeğim, seni mi kıracağız sanki?" Diyerek öpücük attım.

"Salak ya." Derken kıkırdıyordu.

"Of her neyse işte. Gidelim artık!" 

Burak'ın sözünü atlarımıza doğru ilerleyerek cevapladık. Sık ağaçların arasından ilerleyerek atlarımıza ulaştık.

Kahverengi atıma binmeden önce sakince sevdim. Uysalca mırıldanmaya başlamasıyla gülümsedim. Kafasına bir öpücük bırakıp Yâr-ı Lâtif'ime binmek için hareketlendim. 

Fakat daha binemeden başımın dönmesiyle Yâr-ı Lâtif'e tutundum. Gözlerimi yumarak çattığım kaşlarımla baş ağrımın geçmesini bekledim. Kafamı hafif öne eğmem ile hissettiğim ışıkla gözlerimi araladım. 

Kolyemden yayılan hatırı sayılır miktardaki yeşil ışık hüzmelerine bakakaldım. Geliyorlar mıydı yani? Kaç kişiydiler? Neden benim kolyemdi peki? Gerçekten hayatını etkileyecek başka biri kalmamış mıydı? 

Tek bildiğim şey buna hiç hazır olmadığımdı.