Döngü

ruhumu gezdim seni öğrendikçe
ve sanırım
atlas üzerinde seni unuttum
saf bir hayalet kaldı sevgimden
çehresinde birkaç diken
ardından duvara göz diktim
ve yine
sen dedim aynadaki bakışlara
sıska bir dimağda kayboldum nihayet


düştükçe ayağa kalkmak 
ayağa kalktıkça düşmek
                    istemek
vakit bile boş verdi 
ne kalkmak ne düşmek
sanırım bu labirentte silüetim
fırtınaya karışıp gidecek


sen bu döngünün en başısın
ya da sonu
sanırım