Gözlerimden Gör
Vardığında yanına , gözyaşlarıyla gülünü koklayan; Aciz varlıktır insan.
Gördüm , gece gökyüzünün kinimizle kızıla büründüğünü.
Bir hevesle uçan balonların yükseldikçe söndüğünü
Kördüm , göremedim büyüdükçe kabusların hakikate dönüştüğünü.
Unutmuşum çölde fazla kalana kumların vahalar gibi göründüğünü.
Söndüm , rüyalarımda gördüm öfkemin ateşine umut pınarından sular döküldüğünü.
Bu ormanda yanan her ağaca karşın insanların da külleri ile bir olduğunu.
Şimdi söylesene sessiz sohbetlerimizde sadece sahipsizlerin sükuneti mi sorulur?
Her şeyini kaybetmiş birinden ne zamandır ölümden korkması beklenir oldu?
Ya da hayatı savaş olmuş gezginin önüne korku mu koyulur oldu?
Özlem kırbacıyla insan terbiyecisinin adı zaman.
Bizimkisi başka bir zindandır , en güçlümüzü bile bazı vakitlerde ağlatan.
Günahtır burada isimler ile anılmak , anlamlarını yitirdiler çünkü çoktan.
Bir azap olur zamanla yaşam , ayrılışına hasretimizi gıdıklayan.
Vardığında yanına , gözyaşlarıyla gülünü koklayan;
Aciz varlıktır insan.
Tepkiniz nedir?
