HAYAT VARSA,UMUT VARDIR !!!

                                                     HAYAT VARSA, UMUT VARDIR!!!

            Kenar mahallenin birinde evin bacasından tüten dumanı ile kendi halinde  bir aile yaşamaktadır.Onlar için her gün sıradan bir gün.Oysa ki; Bugün sıradan bir gün değildi! İlk çocuklarının doğumu olup, heyecan ve sevinci bir arada yaşıyordu.Umut,adını doğmadan önce koymuşlardı.Umut çok çabuk büyümeye başladı ve mahallede arkadaşları ile oyunlar oynamaktadır.En çokta oyuncakları ve topunu severdi.Umut büyüse de!En sevdiği oyuncaklarından ve topundan vazgeçemiyordu.İçindeki çocuk ruhunu hiç öldürmeyen hep yaşatan bir Umut vardı...Güneşli bir yaz günü yine bir heyecanla oyuncaklarını ve topunu alıp sokağa fırlamıştı.Annesi onun bu çocuksu halini sever,ona hep hala küçük çocuk gözüyle bakardı.Umut her sabah mahalle arkadaşlarıyla maç yapar ve her maçta üç gol atardı.Umut,bu defa kaleye geçip kalecilik yapmak istedi.Eldivenlerini eline geçirdi ve maç başladı.Eskiden sokakta oynamak!Halı Saha veya Çim sahada oynamaktan daha keyifliydi...

            Umut,kalede beklerken rakip bir atak yapar ceza sahasına git gide yaklaşıyordu oyuncu.Birden! Bir heyecan bastı Umut'u zira;ilk defa kaleci oluyordu ve iyi bir kurtarış yapıp kendini mutlu görmek ve maçı arkadaşlarına kazandırmak istiyordu.Oyuncu sert bir şut çekip golünü atarken top yuvarlanarak,aşağı sokağa doğru gider.Umut,topu yakalamak üzere peşinden koşar ve kendini bir alttaki sokakta bulur.Çocukluğundan beri hiç kalabalık bir grup görmemiş hep sakin bir yerde büyümüştü.Oysa ki;Şuan büyük bir merak sarmıştı Umut'u!Topu elinde biraz ilerler ve kalabalığın arasında çocukların kahkaha sesini duyar.Bir dönme dolabın içinde dönen çocuklar şen şakraktı...

            Hayatında hiç görmediği dönme dolaba takıldı gözü sonra içindeki çocuklara daha sonra da kendisine gülümseyen kıza baka kaldı...Kızın gülümsemesini sorgulamaya başlar kendi kendine! Mutluluk bu olsa gerek,yada yüreğinde sevgi taşıyor diye düşünürken!Kendini ondan alamadı...Her defasında göz göze gelirlerdi.Sohbet etmek,tanımak onu geleceğine yar etmek istiyordu.Yanına yaklaşıp ismini sorar?Hayat ben ya Sen?Bende Umut.Susar Umut orada dili tutulmuşçasına sadece bakar ve sessizce çekip gider...Dönmek zorundaydı daha doğrusu arkadaşlarının yanına gitme ihtiyacı duymuştu.En sevdiği topu arkadaşına bırakıp,eve döner.Hiçbir şey demeden odasına çekilir ve düşünceye dalar...

            Yalnızlığına iyi gelecek,onu her daim sevecek Hayat'ı bulmuştu.Nasıl bir duyguydu?Nasıl bir sevgi ile ondan vazgeçemiyordu?Tarifi zor bir duyguydu Umut için.Her sabah onu görme umuduyla  bir alt mahalleye inerdi.Oysa ki!Dönme dolap sadece iki haftada bir geliyor ve o bunu bilmiyordu!...Umut'un askerlik çağı gelmişti. Askerliğini bitirmek ve kendi çizdiği yolda, gönül yoldaşı ile beraber tamamlamayı umut ediyordu. Her zaman indiği mahalleye iner,Hayat'ı görür.İçinde bilmediği fırtınalar kopar.Hayat,yine gülümseyen yüzü,Sevgi dolu yüreği ile Umut'a bakar.Umut,her zaman inandığı ve olacak dediği güzel an için Hayat'la ömrünü birleştirmek için evlenme teklif eder.Cevabı heyecanla ve gözlerini kapatarak bekler...

 Büyük bir heyecanla ''EVET'' der Hayat...

            Umut,geleceğinin yalnızlığına son verecek,ömürlük bir sevda  ile Hayat'ı ile yaşantısını birleştirir...O günden sonra,mutlu ve bahtiyar yaşarlar...Umut,Her zaman arkadaşlarına şunu söyler:İnsan Umutla yaşar,tıpkı benim adım gibi.

Umut varsa!Hayat vardır...