HAYATINDAKİ HERKESİN KALMASI GEREKMİYOR

HAYATINDAKİ HERKESİN KALMASI GEREKMİYOR

Bazı anlarda; acınızın, bedeninize dahi hükmedemediği kadar ağırlaştığını farkedersiniz. Bu acı, sizi olduğunuz yerden kımıldatmaz. Bir adım ilerisi zindan, gerisi koca bir okyanus. Tüm hayalleriniz, uğruna nice savaşlar verdiğiniz her şey; bir eylemle, bir cümleyle sonsuzluğun uçsuz bucaksız köşesine doğru yol alır ve siz olduğunuz yerde çivilenmişçesine kalakalırsınız. Gözyaşlarınız sel olup taşsa da bir faydası olmaz artık. Acımasızca akıp giden zaman sizi buna alıştırır. Haftalar, günler, saatler geçer; ve o acı yeniden içinizdeki alevi korlandırır. Aynı tiyatroyu, aynı koltukta, aynı acıyla yeniden izlersiniz. Ama arada tek bir farkla... Artık bir ağlama krizinden sonra, kendinize sarılıp saçlarınızı okşayacak kadar güçlenmişsinizdir. Hayat aslında tekerrürden ibarettir gerçekten de. Belki de yeni gün diye bir olgu yoktur. Her gün, bir öncekinin baştan çevrilmiş hâlidir. Bizler de, sonsuz bir döngünün sıkışmışlığında mücadele veriyoruz.

Benim adım Dilan Efsa Kandemir. Bugün bu satırlarda sizlerle, kendi hayat mücadelemde çok sıkıştığımı hissettiğim bir durumdan bahsetmek istiyorum.

Farkediyorum ki, benim kalbimin derinliklerinde bir kış gecesi saklı. O buzlu havanın titrekliğine rağmen, karlı yollardan yalınayak dans ederek geçtim. Ellerim bedenimden daha çok üşüyordu. Parmak uçlarımın rengi giderek morun en koyu tonuna dönüşüyordu. Şayet bu yolun en başında yalnızlığa terk edilmemiş olsaydım, şuan kendi kendimi sararak ısıtmak zorunda kalmazdım. Bu çaresizlik okyanusunda bir hiç uğruna kulaç atmaya mecbur bırakılışımı affedemiyorum.

Bir hayli yorgun olduğum bir dönemin ortasından geçiyordum. Onsuzluğu aklıma bile getiremeyecek kadar çok sevdiğim biri girmişti hayatıma. Kimselere layık göremediğim sevgimi, senelerce kalbimde saklamıştım. Ta ki o özel insanla yollarımız kesişene kadar... Geçmişinde kaybolmuş beni, yeniden yaşamanın güzelliğine inandırdığı için farklı bir gözle bakmıştım ona.

Onunla yollarımızı birbirine denk düşüren tesadüflere minnet duydum her zaman. Yüreğimi ele geçirdiğini ilk hissettiğimde tarifsiz bir karmaşaya teslim olmuştum. Çünkü ben sevmeyi bilmiyordum. Sevgisizliğin acısını çocuk yaşımda ruhuma kazıdılar. Uzak şehirlerde, hattâ bambaşka ülkelerde yaşamanın hayalini kurduk birlikte. Bana huzurla bakan gözlerinden, hislerimi ele geçiren bir akım vardı sanki. Ellerini ilk tuttuğumda kendimi evimdeymiş gibi görüyordum. Yolumuza saçılan kayaları; ne pahasına olursa olsun birlikte iteleyeceğimize söz vermiştik birbirimize yıldızların altında.

Velhasıl, sonra hiç beklemediğim bir ağustos ayının pazartesi gecesinde bir telefonla yıktı geçti aklımdakileri. Söylediği sözcükleri bin yıl geçse de unutamazdım. İnsan; sevdiği kalbin açtığı savaşta vurulunca, dizlerinde derman kalmıyormuş meğerse. O gün telefonda, aslında bana hiç aşık olmadığını söyledi. Çok denemiş aşık olmayı, ama sevmekten öteye geçememiş. Daha önce böyle bir sızıyla sınanmamıştım. Hissettiklerime cümle kuramadığımda, kendimden de sokaklarca kaçtım. Onun bu beyazdan griye çalan hâlleri, beni bana üzerek kırdırıyor.

O günden sonra, saf sevgiye olan inancım yerle bir oldu. Bir insanla öylesine güzel hayaller kurulmaması gerektiğine inandım. Çünkü herkes birgün mutlaka giderdi, ve her giden mutlaka geri dönmezdi.

Böyle bir tecrübe oldu bu yaşadığım sallantı gelecek yıllarıma. Her gece sayısız güneşler batırdı bu dert bana. Bir daha asla gün doğmayacakmışcasına pes etmiştim. Ama bir gerçeği de canım yana yana öğrendim. Hayatımızdaki herkesin kalması gerekmiyormuş.