Kadın Sandım

Gölgeleri uzayıp kısalıyordu binaların

Köşe başında mini etekli İstanbul

Boğazında hevesleri kalmış 

Ben kadın sandım

Geçiyordu gökyüzünden kara bir bulut

Yağmur rahmet midir sel olursa

Yağmursuzluk duasına çıkmıştı bir kaktüs

Ben kadın sandım

Başaklar sararıyordu

Rüzgarla dans ediyordu

Un olmamıştı, ezildikçe kıymetleniyordu

Ben kadın sandım

Dönüp baktım ufka

Akşam üzeriydi

Güneş kanlı gelinlik giymişti

Ben kadın sandım

Aynada kanlı bir yüz gülümsüyordu

Sırçası paramparça

Silüeti hüzün olarak düşüyordu karşı duvara

Yorgunluk doğuruyordu gece

Ben kadın sandım

Rüya mıydı, düş müydü

Hepsi gerçekti

Boğazında kalmıştı hevesleri

Yağmursuzluk duasına çıkmıştı gözleri

Ezildikçe kıymetleniyordu

Kan rengiydi gelinliği

Kalbine ördüğü duvarlar arasında kaldım

| nazım köyce