SBBAHLAR DÜŞMAN
Bir insan onun tarafından canı yanmış olsa bile nasıl hala onu sevdiğini düşünür?
Düz bir yolda tek başımayım;
benimle başlayanlar oldu, yarı yolda bırakanlar,
yolun bir kısmında bana katılanlar oldu hatta pes eden bile oldu.
Neden peki?
Adını koyduğum, uğruna ölmeyi göze aldığın bu yolda neden pes etmek istersin ki?
`Aşkta cesur olan kazanır.` dediler yıllarca, bazılarımız neden hep cesur olmaktan kaybetti?
Yalnılık kötü bir şey değil aslında, bazen sen seçersin, kafanı toplarlamak hayatı yok sayrmak istersin o anda.
Bir sigara yakarsın ve gözlerini göğe doğrultursun, dünya dertlerini bir kenara bırakır, rahatlarsın.
Bir de; `onlarca insanın arasında yalnız hissetmek` diye bir kavram var, kendini onlardan soyutmalamk bir şeyi değiştirmeyebilir de, umursamaz görünmene bile sebep olabilir.
İnsan istediğinde yalnz kalmalı, sonra da en yakın dostuna, ailesine koşmalı. Onlar bilmemeli içindeki yangının sebebini, bir nevi maske takmak gibi düşün.
Dertlerini içine atma, paylaş içinde ne varsa ama sadece senin içini en iyi bilecek kişiye, diğerleri bilmese de olur.
Geceyi gözlerime ördüm, sabahlar bana düşman şimdi...
Tepkiniz nedir?
