Uğursuz

Bir

Her şey çocukluk travmaları ile başladı. On yedi yaşındaki bir kıza göre yaşadığı atlatılacak türden şeyler değildi. Üstelik yeni bir olay değil, bebeklikten bu yaşına kadardı. Her gün yaşadığına lanet etti. O evden, yapılan işkencelerden nasıl sağ çıktı bilmiyordu. Çareyi, esiri olduğu evden kaçarak bulmuştu. O aileye bir daha geri dönemezdi. Tek şansı buydu. Kaçtı ama travmaları ile. 

Bir gün gecenin bir yarısı ıssız sokaklarda dolaşırken yağmura yakalandı. Yağmur üstüne çiseleyince korkup dizlerinin üzerine çöktü. Sırtındaki kapüşonlu hırkayı üzerine serdi. Böylelikle yeni bir işkenceden korunacaktı. Öyle düşündü. 

Elleri ile dizlerini sardı. Başını yere eğerek ileri geri sallanıyordu. Hayatında hiçte güzel anılar yoktu. Ailesinin onu yağmurlu havada, üstü çıplak vaziyette dışarıda bırakmıştı. Sokaktan geçen her insan kızı izlemişti. Yine aynı şeyler olacak korkusu vardı içinde. Sallandı, durmadı. Yağmurun şiddeti korkusunu arttırdı. Daha çok sallandı. Bir yandan kısık sesi ile sayıklıyordu.

-Bit artık. Bitti. Geçecek. Geçti. Hıhı geçti. Dur, dur diyorum. Yapma, dokunma, vurma. Bitti değil mi? 

Bitmedi, bitmeyecekti. Asıl şimdi başlıyordu hayat ile mücadelesi. Vücudundaki tüm yaralar sarılabilirdi, ama içindekiler öyle kolay kapanmayacaktı.

Başını hafifçe kaldırdı. Yüzündeki yaralar ıslandığı için acısı artıyordu. Aldırmadı. Sırılsıklamdı. Kalkıp gitse dahi gidecek yeri yoktu. Ona el uzatacak ne ailesi ne bir dostu vardı. Tek başınaydı. Ailesi uzatılan elleri kırmak ile meşguldü. Şapkasını taktı. Başını yerden kaldırmadan öylece yürüdü. Sessizdi, bir tek yağmur sesi duyuluyordu. Bir süre öylece yürüdü. Ta ki, çöp yığınlarının yanına gelene kadar. Durdu, yutkundu. Vücudu titriyordu ve ısınması gerekti. Çöpü karıştırması doğru olur muydu? Bu geceyi atlatabilmesi için başka seçeneği yoktu. Belki işine yarayacak hir şey bulabilirdi. Önündeki poşeti yırtarak başladı. Aradığını bulamadı. Devam etti bakmaya. Midesi daha fazla dayanamayınca öğürmeye başladı. Biraz durup dinlenmek istedi. O esnada boş sokakta yankılanan bir ses vardı. Etrafa baktığında elinde kamera, yüzünde maske olan biri onu çekiyordu. Hemen başını dizine koyup, elleri ile başını savundu. Sallanmaya başladı. O geceyi hatırladı, herkesin onu çıplak vaziyette izlediği o geceyi. 

-Bakma ne olur, bakma. Git, bit, bitsin. Bakma, bakmasın. 

Hem sallanmaya hem sayıklamaya devam etti. Sakinleşmeye çalışıyordu bir yandan da. İçinden saymayı deniyordu. Biraz da olsa işe yarardı bu yöntem. Sayıları saydıkça sallanması durdu. Sıkıca kapattığı gözlerini açtı. Maskeli kimseye bakmadan çöplerin arkasına girdi. Korkuyordu. Zihninde çok şey dolaşıyordu. Fakat tek hissettiği şey korkuydu. Zordu, hemde çok.